Deadpool & Wolverine moet de malaise die Marvel is geworden weer repareren. Slagen Ryan Reynolds en Hugh Jackman hierin?

Sinds Avengers: Endgame is het bijna allemaal kommer en kwel bij Disney wat betreft Marvel. Guardians of the Galaxy Vol. 3 en Shang-Chi konden de fans nog wel bekoren, maar het merendeel van de titels zoals Eternals, Ant-Man and the Wasp: Quantumania en The Marvels zijn vooral goed als ultiem slaapmiddel.

Disney zet dan ook vol in op Deadpool & Wolverine om het tij te keren. Maar lukt dat ook? WANT-redacteur Jeroen Kraak mocht als een van de eersten de film zien. Kan Ryan Reynolds de Marvel-messias worden?

Deadpool & Wolverine brengt verandering

“Time to make the chimi-fuckin’-changas” is wat Marvel-baas Kevin Feige gedacht moet hebben als hij de resultaten van de laatste films uit de superheldenstal aan het bekijken was. Marvel is dan vooral bezig met een gevecht tegen zichzelf. Door een enorme hoeveelheid series en films en alle alternatieve tijdlijnen zijn zelfs de grootste superheldenfans Marvel-moe.

Feige en Disney besloten dan ook om het roer om te gooien. Met Echo en Agatha: All Along zijn er nog maar twee series die zich in het MCU afspelen en Deadpool & Wolverine is de enige Marvel-film in 2024. Het is dan ook niet gek dat alle ogen daarop zijn gericht en dat er een enorme druk op staat.

Zodra de eerste muzieknoten te horen zijn en Deadpool & Wolverine begint, weet je meteen waarom je naar de bioscoop bent gekomen. Het brengt je direct in de sfeer die je de afgelopen tijd hebt gemist bij haast alle Marvel-films. Het voelt ouderwets en niet geforceerd aan.

Toupetje af voor Marvel

De film begint met een bizarre scène die alleen in een Deadpool-film kan. Het wordt dan ook meteen duidelijk waarom dit een 18+-film is. Sterker nog, alleen al in de eerste vijf minuten van de film zie je meer bloed dan dat je de laatste jaren in alle MCU-films bij elkaar hebt gezien. Afgehakte ledematen, messen op plaatsen die het daglicht normaal niet zien en 18+-grappen. Het klinkt misschien wat raar, maar het is precies wat Marvel nodig heeft.

Maar waarom kon dit allemaal niet eerder? In Deadpool & Wolverine zie je precies waarom de rode antiheld (Ryan Reynolds) niet eerder naar het MCU is gekomen. Hij heeft het heldenbestaan achter zich gelaten. In plaats daarvan leidt hij een doodsaai normaal leven, inclusief het afschuwelijkste toupetje dat we ooit in een Marvel-productie zagen. Een nog vreemdere aanblik dan de bierbuik van Thor in Avengers: Endgame.

Toch besluit hij om zijn rode pak weer uit de mottenballen te halen als zijn wereld bedreigd wordt. En dat redden kan hij alleen samen met Wolverine (Hugh Jackman). Maar goed: hoe kan hij Wolverine weer tot leven wekken? Inmiddels weten we door de verschillende Marvel-series en films dat dat niet meer zo moeilijk is.

Bizar goede chemie tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman

De twee bij elkaar brengen is een van de beste dingen die Marvel kon doen om het MCU uit zijn slop te trekken. Reynolds en Jackman hebben een geweldige chemie met elkaar. Welke emotie er ook voorbij komt, de twee maken het echt geloofwaardig. Vooral zelfspot speelt een grote rol.

En de film zit vol met zelfspot. Disney, 20th Century Fox en Marvel worden ontelbare keren door de mangel gehaald. Van Hugh Jackman die Logan compleet onderuithaalt tot Ryan Reynolds die Disney tig keer met de grond gelijkmaakt met allerlei cynische opmerkingen en precies zegt wat de vele fans denken. Deadpool & Wolverine is dan ook een groots mea culpa naar alle fans. Een excuusbrief naar alle fans en een belofte voor de toekomst.

Heel veel verrassingen in Deadpool & Wolverine

Maar naast een groot sorry is het ook een liefdesbrief naar het verleden van de 20th Century Fox Marvel-films. Want hoewel die allemaal niet even goed waren, zaten er toch een hoop mooie momenten in. Het is soms bijna een soort Spider-Man: No Way Home met alle verrassingen die voorbij zullen komen.

Maar het pakt niet alleen uit met een terugblik naar de goede oude tijd, iets wat het ook meepakt is dat het verhaal niet te lastig te volgen is, zoals de laatste tijd bij de films het geval was. Het is gewoon simpele no-nonsense, al had er wel iets meer diepgang in mogen zitten.

Maar naast nostalgie zitten er ook heerlijke actiemomenten in. Er zijn een aantal geweldige vechtscènes in, zoals Deadpool ook zegt als hij voor de zoveelste keer de fourth wall breekt: “Momenten waarop je zit te wachten”. Over-de-top-actie waar ook Wolverine en Deadpool met elkaar flink aan het knokken zijn.

Marvel wint zijn moeilijkste gevecht

Met Deadpool & Wolverine lijkt ook een ander gevecht afgelopen. Marvel heeft met deze film eindelijk gewonnen van zichzelf. De film is een excuus en tegelijkertijd een cadeau voor de echte fans. Het geeft je alles wat je wilt van een Marvel-film: humor, verrassingen en keiharde actie. Dat het verhaal wel wat beter kon, is daarmee flink vergeven.

Deadpool & Wolverine is vanaf 24 juli in de bioscoop te zien.

Green Lantern tot Deadpool: deze acteurs stapten over van DC naar Marvel

WANT-redacteur Lucas van de Wetering was aanwezig bij de voor-screening van de eerste twee afleveringen van de nieuwe Disney+-serie Star Wars: The Acolyte. En als een groot fan van de franchise heef hij een duidelijke mening kunnen vormen over het begin van de serie.

The Acolyte speelt zich af in het welbekende Star Wars universum, waar de andere films en series ook plaatsvinden. Maar voor The Acolyte reizen we terug in de tijd, 100 jaar voor Episode I: The Phantom Menace. Dat betekent dan ook een compleet nieuwe cast met compleet nieuwe verhalen.

Als een gigantische Star Wars-fan ben ik meer dan tevreden over hoe de eerste twee afleveringen van The Acolyte eruitzien. Het is de eerste keer dat Disney wegstapt bij de Skywalkers en naar de High Republic reist. Het was een risico, die tot nu toe zeer succesvol uitpakt.

Het verhaal van The Acolyte op Disney+ (uiteraard zonder spoilers)

Zoals eerder gezegd speelt The Acolyte zich af in hetzelfde universum als de films en series die we al hebben, maar toch is de setting heel anders. De serie speelt zich 100 jaar voor de gebeurtenissen van Episode I: The Phantom Menace af. In deze tijd zijn Jedi de grootste kracht in het universum, dit tijdperk heet ook wel The High Republic.

Naast dat de Jedi op hun hoogtepunt zijn in The Acolyte, zijn er eigenlijk geen Sith. Ten minste, niet zover de Jedi weten. The Acolyte volgt het verhaal van een darkside-user die wraak wil op de Jedi, een aantal specifieke Jedi. Het is zeker een onzekere tijd in The Acolyte.

Star Wars als nooit tevoren

Het was een groot risico voor Disney, dit is de eerste keer dat we wegstappen bij de Skywalkers. Hiervoor zat iedere film of serie tot een bepaald niveau wel verbonden aan de geliefde Skywalker-familie en de Chosen One-profetie. Maar in The Acolyte bestaat Anakin Skywalker nog niet eens, sterker nog zijn moeder is nog geen eens geboren.

Disney heeft deze ruimte geweldig gebruikt, met een compleet nieuwe cast en compleet nieuwe karakters. Ook is de hele wereld anders in dit tijdperk. Hiervoor hebben we Star Wars eigenlijk constant in oorlogstijdperken gezien, wat ook wel past bij de naam Star Wars, maar dat ter zijde. In The Acolyte zijn de Jedi echt Jedi en geen generaals van een leger.

Maar niet alleen de setting van The Acolyte is anders. De Jedi-robes zien er bijvoorbeeld ook heel anders uit, veel wit en goud. Alles aan The Acolyte schreeuwt gewoon dat het zijn eigen kant uit gaat en dat het niet in direct verband staat met de content die we al hebben. En dit was naar mijn mening een goede keuze.

Ook zien we unieke vertoningen van manieren om de force te gebruiken in The Acolyte. Een goed voorbeeld van kracht in de force is Master Tobin in de tweede aflevering. Zoals hij de force gebruikt hebben we nog nooit gezien.

Vechtscènes zijn op Star Wars prequel-niveau

Het grootste pluspunt van de prequels is toch wel de choreografie in de vechtscènes, dit is echt top gedaan. Tijdens het filmen waren Hayden Christensen en Ewan McGregor dan ook op Olympisch schermniveau volgens de trainers van de acteurs. Dat de choreografie in The Acolyte hier dus dichtbij ligt zegt genoeg.

Tot nu toe hebben we alleen vechtscènes gezien in de Star Wars-serie met maximaal één lightsaber, een echte vergelijking met de prequels kan dus nog niet gemaakt worden. Maar de vechtscènes die we wel hebben gehad, waren extreem goed. Het voelde heel natuurlijk en helemaal niet ingestudeerd. Ook gaf ieder gevecht je het gevoel dat ze met een doel aan het vechten waren.

Ook was er veel variatie in de gevechten. Verschillende personages hadden hun eigen manieren van vechten, met hun eigen soort wapens. Ook al hebben we één personage in meerdere gevechten gezien met verschillende mensen, had dit personage iedere keer weer andere moves.

Karakters en cast van The Acolyte

Er spelen wel een paar bekende mensen in The Acolyte op Disney+. Zo heeft Lee Jung-jae een relatief grote rol in de serie, je kan deze acteur kennen als de hoofdrolspeler van Squid Game. Ook zijn Dafne Keen (Logan), Amandla Stenberg (The Hate You Give) en Carrie-Anne Moss (The Matrix) andere grote namen in de Disney+-serie.

Toch gaan tot nu toe mijn grootste complimenten uit naar Lee Jung-jae, hij speelt de rol van Master Sol in The Acolyte op Disney+. De Koreaanse acteur kan geen vloeiend Engels, verre van. Zo heeft hij een tolk voor dingen zoals interviews. Maar in Star Wars: The Acolyte spreekt hij wel gewoon Engels, en dit doet hij fantastisch.

Hij weet extreem veel emotie in zijn spel te plaatsen, dit is natuurlijk heel moeilijk in een taal die je niet vloeiend spreekt. Zijn performance in de eerste twee afleveringen heeft Master Sol direct omgetoverd tot mijn favoriete personage uit de serie.

Ook het spel van Amandla Stenberg heeft flinke indruk op mij gemaakt. Maar waarom dit precies is, zie je als je de serie kijkt. Als ik dat ga vertellen verklap ik een belangrijk deel van het plot. Manny Jacinto heeft tot nu toe wel de grappigste line gehad in de Disney+-serie.

Genoeg ruimte voor Star Wars-theorieën

Natuurlijk komt het ook doordat ik pas twee afleveringen heb gezien, maar lang niet alles in The Acolyte is voorspelbaar. De serie geeft daardoor ook genoeg ruimte aan theorieën, zelfs ook al zit je midden in een aflevering. De unieke setting helpt hier ook bij; je weet gewoon niet wat je moet verwachten.

Na de eerste twee afleveringen wil je eigenlijk direct doorkijken, omdat de serie zo goed is, maar ook doordat je met vragen blijft zitten. Als de serie voorspelbaar was, had je ook niet graag verder willen kijken. The Acolyte weet dan ook zeker je aandacht op het scherm te houden. In de eerste twee afleveringen zijn er al genoeg plot-twists geweest.

Hopen op een goed vervolg van de Disney+-serie

De eerste twee afleveringen van The Acolyte staan online op Disney+, nu is het dus een week wachten op de volgende aflevering. En ik hoop met heel mijn hart dat de rest van de serie net zo goed is als deze eerste twee afleveringen van de Star Wars-serie.

Wel hoop ik dat we nog meer van de Jedi te zien krijgen, en dan niet alleen de Jedi die we in de eerste afleveringen ontmoeten. Vooral de Jedi waar we kort wat van zien aan het einde van aflevering twee zorgt voor veel enthousiasme.

Ook kijk ik uit naar mogelijke lightsabergevechten in de Star Wars-serie. Aan de trailers hebben we gezien dat er rode lightsabers in de serie zitten, dus de kans is groot. Als ze de vechtscènes met lightsabers net zo goed maken als de vechtscènes zonder lightsabers, dan gaat mijn nerdhartje wel wat sneller kloppen.

Stiekem hoop ik ook dat we een korte cameo krijgen van de geliefde groene Jedi. Yoda is 864 in The Phantom Menace en is dus zeker levend tijdens Star Wars: The Acolyte, wat zich 100 jaar eerder afspeelt. Het zou daarom wel heel vet zijn om de iets-jongere Yoda kort in actie te mogen zien. Zolang hij niet het hoofdpersonage wordt natuurlijk.

Korte conclusie voor The Acolyte

Naar mijn mening is The Acolyte tot nu toe een van de beste stukjes Star Wars in een lange tijd. Het gaat compleet zijn eigen kant op, maar weet toch te blijven voelen als Star Wars. De personages, vechtscènes, setting en verhaallijn zijn tot nu toe allemaal prachtig. Als de eerste afleveringen van The Acolyte enige representatie zijn van de hele serie, heeft Disney+ er een prachtshow bij.

Wat je allemaal wil weten over Star Wars: The Acolyte voor je gaat kijken

WANT-redacteur Lucas van de Wetering was aanwezig bij de Nederlandse première van Furiosa: A Mad Max Saga en hij kan je alles vertellen over de plus- en minpunten van deze post-apocalyptische actiefilm.

De Mad Max-franchise is ondertussen al meer dan 40 jaar oud, maar nog steeds blijven er nieuwe films komen. De originele trilogie kwam uit tussen 1979 en 1985. Na 30 jaar stilte in de franchise kwam in 2015 Mad Max: Fury Road uit, deze film was een waar succes. Daarom komt nu, bijna 10 jaar later, de prequel uit: Furiosa: A Mad Max Saga.

Ik mocht bij de première zijn van Furiosa: A Mad Max Saga in Pathé Arena en het was zeker een indrukwekkende film. Ik vond het een stap in de positieve richting ten opzichte van Fury Road. Furiosa: A Mad Max Saga bracht veel dingen met zich mee die ik miste bij de 2015 film, maar toch waren er ook wel wat minpunten.

Het verhaal van Furiosa: A Mad Max Saga zonder spoilers

Het verhaal van Furiosa: A Mad Max Saga speelt zich af over een tijdspan van meer dan 15 jaar. Zoals de naam wellicht verklapt volgt de film het leven van Furiosa, een karakter die we eerder ontmoetten in de 2015-film Fury Road. Furiosa: A Mad Max Saga speelt zich af voor Fury Road en de twee lopen direct in elkaar over.

Furiosa: A Mad Max Saga laat alles zien over Furiosa’s leven wat we te horen kregen in Fury Road, plus nog veel extra. Zo begint de film met Furiosa als kind, in The Green Place. Dit is de plek waar ze in Fury Road vertelde waar ze vandaan komt en waar ze ook naar onderweg waren. Ook zien we hoe Furiosa wordt ontvoerd als kind en hoe ze de persoon is geworden die ze is.

De nieuwe Mad Max-film heeft genoeg connecties met zijn 2015-voorganger, maar geeft ons ook genoeg nieuwe karakters. De film geeft een duidelijke samenvatting van het leven van Furiosa, en is een hoognodige prequel voor Fury Road.

Hoe vergelijkt de film met zijn 2015-voorganger

Furiosa: A Mad Max Saga is een compleet andere film dan Fury Road. De enige gelijkenissen zijn dat sommige karakters terugkomen, het zich afspeelt in dezelfde setting en dat er veel actie is. Maar de nieuwe film focust zich veel meer op een duidelijk verhaal dan Fury Road.

Mijn grootste probleem met Fury Road is dat het te veel actie is. Het verhaal speelt een te kleine rol en er gebeurt veel, maar niks tegelijk. Dit probleem heeft Furiosa: A Mad Max Saga gelukkig niet. We leren het karakter van Furiosa echt kennen, waardoor we ook een connectie ontwikkelen met het personage.

Natuurlijk is er in de nieuwe film nog steeds heel veel actie en rondrijden, maar dat is wel veel minder dan bij Fury Road. Waar Fury Road eigenlijk alleen maar bestond uit vechten en rijden, focust de nieuwe film zich veel meer op karakterontwikkeling en is er alleen actie op momenten dat het ook echt nodig is.

De nieuwe karakters zijn parels

Een van de grootste pluspunten aan Furiosa: A Mad Max Saga zijn de nieuwe karakters in de franchise. We hebben terugkerende personages zoals Furiosa en Immortan Joe, maar ook gloednieuwe karakters zoals Dementus en zijn motorbende.

Dementus wordt gespeeld door Chris Hemsworth en is een van de beste onderdelen van de hele film. Zijn acteerwerk is fantastisch, en Dementus is een compleet ander personage dan we van Hemsworth gewend zijn. Het karakters brengt ook veel nodige humor in de film, deze ontbrak erg bij Fury Road.

Het positieve aan Dementus is hoe ingewikkeld het karakter is. Al doet hij slechte dingen in de film, toch sta ik op veel punten alsnog achter hem. Hij voelt soms oprecht als een goed persoon en soms als een gewone schurk. Toch waren zijn zorgzaamheid, zelfverzekerdheid en lage intelligentie mijn favoriete onderdelen van Hemsworth’s karakter.

Maar ook kleinere karakters zoals Smeg en Furiosa’s moeder Mary Jo Bassa hadden een groot impact op de film. Smeg was een beetje de krankzinnige rechterhand van Dementus en zorgde voor veel humor. En Mary Jo Bassa liet de kracht zien van inwoners van The Green Place en was gewoon een complete badass.

De humor was aanwezig

Zoals ik eerder wel verteld heb ontbrak er wel wat humor uit Fury Road, gelukkig heeft Furiosa: A Mad Max Saga dit probleem niet. En zijn genoeg momenten geweest dat de hele zaal aan het lachen was door de film. En dat is altijd heerlijk.

Een groot moment is de ontmoeting tussen een War Boy die opzoek is naar Valhalla toen hij Dementus en zijn bende tegenkwam. De hele interactie is hilarisch want alle twee de partijen hebben geen flauw idee waar de ander het over heeft. Sowieso is Dementus’ bende een prachtige bron van humor.

Een andere reden voor veel gelach is de naam van een nieuw geïntroduceerde zoon van Immortan Joe. In Fury Road ontmoette we al Corpus Colossus en Rictus Erectus, maar in Furiosa: A Mad Max Saga komt Scrotus hierbij. En zijn naam alleen zorgde ervoor dat de hele zaal wel even moest gniffelen.

Furiosa: A Mad Max Saga mocht wel wat korter

Al is Furiosa: A Mad Max Saga compleet anders dan Fury Road, ze hebben wel een probleem in gemeen. Beide films duren, naar mijn mening, wel een beetje te lang. Sommige scènes hadden makkelijk weggehaald kunnen worden en voelden een beetje overbodig.

Zo stapten er bijvoorbeeld veel scènes Furiosa: A Mad Max Saga erg in de voetstappen van Fury Road door bijvoorbeeld een mega lange achtervolging of een uitgebreid gevecht. Deze scènes hadden makkelijk een paar minuten korter gekund zonder dat ze weg zouden nemen van het verhaal of de actie.

Dingen die het vermelden waard zijn

Het karakter van Furiosa is na de nieuwe Mad Max gespeeld door drie verschillende actrices, en allemaal hebben ze het heel goed gedaan. Vooral de casting van Furiosa in de nieuwe film is heel goed. De twee Furiosa’s lijken echt veel op elkaar.

Over Furiosa gesproken, Anya Taylor-Joy speelt de volwassen versie van het karakter. Ook al is ze het hoofdkarakter, ze heeft slechts 30 zinnen aan tekst in de hele film. Toch is ze wel heel veel in beeld. De reden hiervoor wordt wel heel goed uitgelegd in de film.

In Furiosa: A Mad Max Saga zien we weer veel verschillende acteurs die War Boys spelen, de half-life volgers van Immortan Joe. Maar één War Boy valt echt op. George Miller heeft Quaden Bayles gecast als een War Boy. Dit is een jongen de een tijdje geleden veel in het nieuwe was omdat hij erg was gepest. Dit is een mooie manier om hem wat shine te geven.

Onvoltooide verwachtingen

Al was de film redelijk lang, het heeft alsnog niet alles laten zien wat ik verwachtte. Toen ik hoorde dat Furiosa: A Mad Max Saga ging over het verleden van Furiosa, hoopte ik meer te mogen zien van de wonderlijke Green Place. Ik was dus heel teleurgesteld toen we na vier scènes alweer in de woestijn waren. De film had ons meer kunnen geven over het leven in The Green Place, aangezien het ook een groot deel was van Furiosa’s leven en het een van de meest unieke plekken is in Mad Max.

Al wist ik dat het verhaal van Furiosa: A Mad Max Saga gaat over het verleden van Furiosa, het karakter van Max uit Fury Road nog steeds incompleet. Het voelt alsof Max eerder een prequel nodig had dan Furiosa, omdat zijn verhaal al bezig leek te zijn. Toch verdiende Furiosa ook zeker een prequel. Ze is een van de interessantste karakters uit Fury Road, en de nieuwe film heeft dit alleen maar verbeterd.

Voorbereiding op Furiosa: A Mad Max Saga

Er zijn geen Mad Max-films die je gezien moet hebben voordat je Furiosa: A Mad Max Saga gaat kijken. Toch kan het wel leuk zijn om in ieder geval Fury Road uit 2015 gezien te hebben, aangezien Furiosa: A Mad Max Saga de prequel is van deze 2015-film. Verder staan de andere drie Mad Max-films helemaal los van de nieuwere films. Maar je kan ze kijken voor het echte Mad Max-gevoel.

Wel moet je voorbereid zijn op een film van bijna tweeëneenhalf uur. Zorg dus dat je naar het toilet bent geweest, genoeg eten en drinken hebt en wakker genoeg bent om de film te kijken. Vooral doordat de film op momenten wat langdradig voelt kan de focus soms wat wegvallen als je moe bent.

Als je fan bent van actie en avontuur dan is de film zeker wel een aanrader. De actie is veel minder dan bij Fury Road, maar nog steeds genoeg aanwezig. Als je actie helemaal niks vindt, dan zou ik toch maar naar een andere film gaan. Maar over het algemeen is Furiosa: A Mad Max Saga een best goede film en je kan hem nu kijken in de bioscoop.

Dune: Part Two review: sciencefiction heeft er een meesterlijke trilogie bij

WANT-redacteur Lucas van de Wetering was aanwezig bij de voor-screening van de eerste twee afleveringen van de nieuwe Prime Video-serie Fallout. Is de serie het waard om te kijken of kan je beter de games gaan spelen?

Fallout is gebaseerd op de gelijknamige videogame-reeks. De Amazon Prime Video-serie heeft acteurs zoals Ella Purnell (Yellowjackets), Walton Goggings (Invincible) en Michael Emerson (Saw). Het belooft dus veel goeds. Ook is de serie geproduceerd door niemand minder dan Jonathan Nolan, de broer van de Oscar-winnaar Christopher Nolan en scenarioschrijver voor films zoals The Dark Knight, Interstellar en Oppenheimer.

Als een groot fan van de Fallout-games ben ik zeer tevreden over de aanpak van Amazon Prime Video voor de serie. Het houdt zich goed vast aan het materiaal waarop het gebaseerd is, maar weet toch een eigen twist toe te voegen.

Het verhaal van Fallout op Amazon Prime Video (Zonder spoilers)

De Fallout-serie speelt zich af in hetzelfde universum als de gelijknamige videogame-reeks. In de Amazon Prime Video-serie maken we kennis met een wereld die vernield is door nucleaire kernbommen. Toen de bommen vielen probeerde iedereen te overleven. De rijke mensen sloten zichzelf op in grote Fallout-bunkers, ook wel Vaults genoemd.

Fallout op Amazon Prime Video speelt zich 219 jaar na die kernoorlog af. De mensen in de Vaults hebben ondertussen een hele gemeenschap opgebouwd. Alles in de Vaults is netjes en schoon en mensen kennen geen gevaar. Ze zijn dan ook al 200 jaar veilig onder de grond. In een van deze bunkers, Vault 33, maken we kennis met het hoofdkarakter Lucy MacLean, gespeeld door Ella Purnell.

Nadat Lucy zich opgeeft voor een trouwerij onderling Vaults gaan er allemaal dingen mis, waardoor ze gedwongen wordt om de ondergrondse bunkers te verlaten. Tijdens haar missie in de buitenwereld, komt ze erachter dat niet alles is zoals ze had verwacht. En ze merkt al snel dat in de post-apocalyptische bovenwereld niet alles zo soepel gaat als dat ze had gehoopt.

Blijft de Amazon Prime Video-serie dicht bij het bronmateriaal?

Fallout is overduidelijk gebaseerd op de games. Vanaf het begin voelt het direct alsof je net een nieuwe safe-file in een van de games hebt opgestart. Het begint in Vault 33, waar je de kalme en vredige sfeer van de Vaults leert kennen. Maar al snel vindt het verhaal een manier om de post-apocalyptische buitenwereld in te gaan.

Alles aan de Amazon Prime Video-serie schreeuwt Fallout. Van de blauw met gele pakken en de wereldvreemde natuur van de Vaultdwellers (de mensen uit de Vaults) tot de grauwe en gevaarlijke buitenwereld. Het past precies bij het bronmateriaal, zonder dat het zijn originaliteit verliest.

Fallout weet de cartoon kant en de duistere kant van de franchise goed mee te pakken. In beeld en in verhaal. De serie is duister, maar ook grappig. Je merkt een goede karakter-inleving van de Vaultdwellers, maar ook van de raiders en Brotherhood of Steel. Al met al voelt de serie als een uitbreiding van de wereld die gebouwd is in de videogames.

Fallout gaat zijn eigen richting uit

Ook al weet Fallout zich goed vast te houden aan het bronmateriaal, het is geen remake van een van de spellen. De serie brengt een compleet originele verhaallijn met ook compleet originele karakters. Het enige wat de serie meeneemt van de games is de wereld en wat er voor het verhaal van de serie gebeurd is.

Doordat Fallout op Amazon Prime Video ervoor kiest om een origineel verhaal te starten lopen ze ook minder het gevaar om dingen uit de games fout te doen. Want qua verhaal en karakters gezien, staat Fallout niet in verband met een van de games. Het is een slimme keuze geweest die heeft gezorgd voor veel vrijheid voor de makers van de serie.

Acteerwerk en personage-inleving is on-point

Een groot deel van de geloofwaardigheid van Fallout komt door de acteurs. Ella Purnell speelt de Vaultdweller Lucy MacLean. Lucy is opgegroeid in Vault 33, ze is dus altijd veilig geweest. Wanneer ze de buitenwereld in gaat komt ze dus met dingen in contact die je in de Vault nooit zou tegenkomen.

Purnell speelt de rol van Lucy erg geloofwaardig. Ze is constant beleefd tegen iedereen en probeert zelfs op gevaarlijkste momenten nog een vredige oplossing te vinden. Het is heel interessant om zo een beleefd personage als Lucy in de ruige buitenwereld te zien, waar manieren iets uit het verleden zijn.

Walton Hoggings is nog een fantastische toevoeging aan Amazon Prime Video’s Fallout. Hij speelt de rol van The Ghoul/Cooper Howard. In het begin van de serie ontmoeten we hem, een normale man voordat de bommen vallen. Howard overleefd de nucleaire oorlog en veranderd in een ghoul. Dit is een mens met een zombie-achtig uiterlijk, die gemuteerd is door de radiatie. Deze mutatie zorgt ervoor dat ze onder andere veel langer kunnen leven

The Ghoul is een super intimiderend karakter en heel anders dan zijn oude menselijke vorm Cooper Howard. Hoggings voegt veel toe aan het karakter. De manier hoe het karakter heel kil, kalm maar ook slim en intimiderend is, zorgt zeker voor een interessante verhouding met Lucy. Ze zijn twee kanten van het spectrum. Lucy is hoe de mensheid vroeger was en The Ghoul is het voorbeeld van hoe de wereld veranderd is.

Totaal anders dan andere videogame-adaptations

Ten slotte weet Fallout zich apart te zetten van andere videogame-adaptaties zoals bijvoorbeeld The Last Of Us. Waar The Last Of Us echt een actie-thriller is, kiest Fallout ervoor om meer humor toe te voegen aan de serie, zonder het actie-onderdeel van de post-nucleaire wereld achter te laten.

De makers van de Amazon Prime Video-serie weten heel goed hoe ze humor toe kunnen voegen aan het verhaal zonder dat het te overdreven wordt of de volwassen toon van de serie verliest. Zo worden er grappen gemaakt over incest gevalletjes in de Vaults. Dit is een korte opmerking waar ze niet te lang bij stil staan, maar toch voelt het niet geforceerd.

Ook Lucy weet grappig te zijn, zonder dat het zo is bedoeld. Dat komt vooral doordat haar aardige en beleefde karakter totaal wereldvreemd is en niet op haar plek is in de ruige buitenwereld. Maar ook al heeft de serie zoveel humor, het is alsnog een gruwelijke serie op sommige punten. Er is een goede combinatie tussen thriller, gore, actie, serieuze en grappige momenten. En dat is iets wat de serie anders maakt van andere videogame-adeptaties.

Korte conclusie

Al met al is Fallout een fantastische serie die ik zeker zou aanraden. Ook al heb je niks met de videogames, de serie heeft een origineel verhaal die je kan bekijken zonder de games gespeeld te hebben. Als je de videogames wel goed vindt, dan vind je de serie hoogstwaarschijnlijk ook goed. Het weet de wereld van de games aan te vullen en hoort duidelijk thuis in de franchise.

Wat er volgens de cast écht bijzonder wordt aan de nieuwe Fallout-serie op Prime Video

WANT-redacteur Lucas van de Wetering was aanwezig bij de Nederlandse premiére van Dune: Part Two en kan je alles vertellen over hoe goed deze sciencefictionfilm wel niet is. Aanrader of gewoon lekker wachten tot hij op HBO Max staat?

Dune is een mega-populaire film uit 2021 gebaseerd op het gelijknamige boek. De film heeft acteurs zoals Zendaya, Timotheé Chalamet en Oscar Isaac in de hoofdrollen. Na het succes was deel één is er natuurlijk een tweede deel gemaakt, en wat is er een grote hype om de film.

Ik mocht bij de première zijn van Dune: Part Two in Pathé arena, en wat heb ik genoten. Als een groot fan van de eerste film heeft de sequel mij zeker niet teleurgesteld. Het is een fantastische sciencefictionfilm én voorbeeld van hoe het middelste deel uit een trilogie zou moeten zijn.

Zonder spoilers: Het verhaal van Dune: Part Two

Het begin van Dune: Part Two speelt zich niet lang na het einde van Dune af. Maar al snel vliegen we door de tijd en zien we in een rap tempo de ontwikkeling van Paul zijn leven met de Fremen.

Ook krijgen we in Dune: Part Two meer uitleg over wie ‘The Chosen One’ nou is en wat er van hem verwacht wordt. De profetie is onderwerp van gesprek en we zien ook de daadwerkelijke betekenis van het woord voor de Fremen.

Ook zien we Paul heel erg veranderen als persoon. Zo is hij niet meer het rijke jongetje van House Atreides, maar verandert hij in een sterke krijger. Vooral nu hij zijn Bene Gesserit’s stem meer ontwikkelt en hij zijn rol als Messias probeert te accepteren.

Ook speelt de dood van Pauls vader, Leto, een grote rol in de ontwikkeling van Paul en van het hele verhaal van Dune: Part Two. De film geeft het voorzetje voor een laatste film in de trilogie en laat zien dat er veel meer speelt in het Dune-universum dan we voorheen wisten. En laat me je vertellen, het ziet er niet goed uit voor het universum.

Vind ik dit de perfecte middenfilm?

Naar mijn mening is Dune: Part Two de Wikipedia-definitie van hoe je de middelste film van een trilogie maakt. De film sluit goed aan op het eerste deel, maar blijft hier niet te lang op hangen. Er is sprake van een snelle verhaalontwikkeling, ondersteund door interessante tijdsprongen. Ook heeft de film een grote focus op actie, met choreografie waarvan mijn nerdhartje meerdere keren sneller ging kloppen.

Maar tegelijkertijd speelt er veel meer dan simpelweg gevechten. Zo worden er plannen gesmeed en is er super veel onderlinge manipulatie. Deze plannen zijn niet alleen gericht op de toekomstige film, maar laten ook zien waarom bepaalde dingen in Dune zijn gebeurd.

Ten slotte geeft Dune: Part Two een prachtige voorzet op de volgende film. De film eindigt net als het eerste deel met een cliffhanger, maar die is dit keer vele malen groter. De lat ligt hoog voor het volgende deel.

Dune: Part Two is een visueel pareltje

Dune: Part Two is ook op een visueel opzicht prachtig. Zo’n kale plek als een woestijn, is toch zo adembenemend gemaakt in de film. Hiermee zet het de Fremen ook in een mooi daglicht. Ze zijn geen woestijnratten meer, maar een volk met hun compleet eigen cultuur en tradities.

Ook het acteerwerk is in orde. Met terugkerende acteurs als Timotheé Chalamet, Zendaya en Josh Brolin en nieuwe gezichten als Austin Butler en Florence Pugh kan het ook bijna niet fout gaan. Het zijn sowieso leuke acteurs om naar te kijken.

De soundtrack van Dune: Part Two was ook een mooie toevoeging aan de film. De muziek gaf constant het gevoel alsof je echt door een onbewoond woestijneiland zwierf of gestrand was in een niemandsland. En tijdens vechtscènes was de muziek haast adrenaline voor je oren.

Verder wil ik complimenten geven over hoe ze het ‘The Chosen One’ verhaal hebben aangepakt. Aangezien het één van de meest voorkomende tropen is in boek- en filmcultuur, wordt het snel hetzelfde. Toch is daar geen sprake van in Dune: Part Two en was ik positief verrast door de aanpak.

Als Dune 3 net zo goed is als deel 2, heeft Dune voor mij de kans om één van de beste sciencefiction-trilogieën aller tijden te worden. En kijkend de hoeveelheid sciencefictionfilms die ik heb gezien, zegt dat heel wat.

Voordat je Dune: Part Two gaat kijken…

Het belangrijkste ding wat je moet doen voordat je Dune: Part Two gaat kijken is: Dune 1 kijken. Zonder de eerste Dune-film gekeken te hebben ga je niet veel begrijpen van de film. Ook als je Dune 1 had gezien toen hij in de bioscoop was, raad ik aan om hem even opnieuw te kijken. Want het verhaal van Dune 1 is cruciaal voor het tweede deel.

Verder is het belangrijk om genoeg eten en drinken te hebben. Ga ook van tevoren naar het toilet, want Dune: Part Two is een krankzinnig lange film. De film duurt 2 uur en 46 minuten, zonder pauze. En er gebeurt veel in de film, dus als je tijdens de film naar de wc moet, ga je veel missen.

De volgende vraag heb ik al redelijk beantwoord maar: ja, er komt waarschijnlijk een derde deel. Als de Dune films nu stoppen, dan heeft het een groot open einde. En aangezien de films een groot succes zijn, zie ik niet waarom er geen derde deel zou komen.

Nu ben je voorbereid om Dune: Part Two te kijken, en ik raad het zeker aan. Het is een echte must-watch als je een fan bent van Dune of sciencefiction in het algemeen. Het is een super vermakelijke film waarbij je de hele tijd op het puntje van je stoel zit. Dune: Part Two is nu te kijken in de bioscoop.

Wanneer in The Walking Dead speelt The Ones Who Live zich af?

Griselda is vanaf nu te zien op Netflix. Maar is de geruchtmakende serie van de Narcos-makers een must-watch of kan je ‘m beter skippen? WANT-redacteur Jeroen Kraak heeft de hele serie gezien en vertelt je wat je kan verwachten.

Met Griselda lanceert Netflix een van de grootste series van 2024 tot nu toe. Voorafgaand aan de lancering was flink wat ophef. Zo wilde Don Corleone, de zoon van Griselda er alles aan doen om de serie te voorkomen. Overigens vooral om geld te zien van de makers. Iets wat niet is gelukt tot nu toe.

Narcos is een van mijn favoriete series op Netflix. De serie zit bomvol spanning en laat het verhaal van Pablo Escobar op een unieke manier zien. Ook de spin-off Narcos: Mexico was voor mij een voltreffer. Kan Griselda hetzelfde?

Dit is Griselda op Netflix

Griselda gaat over de gelijknamige Griselda Blanco. In de jaren ’70 en ’80 was zij een van de grootste drugshandelaren in de wereld. Ze speelde dan ook een grote rol in de Miami Drug War en werd ook wel de Cocaïne Godmother genoemd.  haar hoogtepunt zou ze een vermogen hebben gehad van 1,5 miljard dollar en Pablo Escobar zou zelfs bang voor haar zijn.

Genoeg reden dus voor Netflix om een serie over haar te maken. Toch is er wel iets wat meteen opvalt. Terwijl Narcos en Narcos: Mexico meerdere seizoenen hebben, moet Griselda het doen met een miniserie van zes afleveringen.

Het tempo zit er dan ook goed in, bij deze nieuwe serie. De eerste aflevering begint dan ook hoopvol. We zien zowel flashbacks als hoe Griselda haar eerste stappen zet in Miami.

Griselda wordt gespeeld door Sofía Vergara. Hoewel zij net zoals Blanco uit Colombia komt, is het toch een opvallende keuze. We kennen de actrice vooral als Gloria uit de bekende sitcom Modern Family. Om nu een serieuze drugsbarones te spelen is andere koek.

Toch weet ze dat opvallend goed te doen in de Netflix-serie. Om een beetje op Griselda te lijken heeft Vergara een hele metamorfose ondergaan in haar gezicht. Vermoedelijk heeft het vele uren in de make-up gekost.

Toch wat teleurstellingen

Niets dan lof dus voor Vargara, maar toch ben ik als Narcos-fan een beetje teleurgesteld, aangezien er weinig echte vernieuwing in de serie is. Weer is er een agent die het niet eens met de gang van zaken waardoor het verandert in een persoonlijke strijd. Eigenlijk weer precies hetzelfde zoals in Narcos en Narcos: Mexico. Na twee keer hetzelfde trucje te doen, begint het nu wel erg eentonig te worden.

Daarnaast heeft de Netflix-serie voor mij nog een ander minpunten. Zowel Narcos als Narcos: Mexico wisten de sfeer van de gebieden echt goed neer te zetten. De plaatsen voegden ook echt wat toe aan de serie.

Met Griselda heb je misschien wel de beste setting van ze allemaal: het Miami van de jaren ’70 en ’80. Toch wordt daar helaas amper gebruik van gemaakt. Scènes daar gaan niet echt veel verder dan een nachtclub, villa en een motel Ook daar was echt veel meer uit te halen

Al met al is Griselda echt geen slechte serie, maar er had zoveel meer uitgehaald kunnen worden door Netflix. De makers hadden creatiever met het plot kunnen zijn en de locatie. Dan zou het daadwerkelijk van de buis knallen.

Bij streamingdiensten denken we massaal aan grote namen als Disney+, Netflix, Amazon Prime Video en HBO Max. Toch zijn er nog veel meer spelers op de markt en enkelen zijn zelfs helemaal gratis. Zo ook The Roku Channel.

The Roku Channel klinkt misschien als een slechte Japanse anime-serie, maar dat is het totaal niet. Het is een zogenaamde FAST-dienst, oftewel een gratis streamingdienst die zijn inkomsten uit reclame haalt. Een ideaal alternatief als je even niet voor Netflix, HBO Max of Disney+ wil betalen.

The Roku Channel als gratis alternatief voor Netflix en Disney+

Roku is internationaal gezien een grote speler op het gebied van televisie, maar is in Nederland nog vrij onbekend. Het bedrijf maakt mediaboxen, wat vergelijkbaar is met een Chromecast, en levert software voor smart tv’s, die je dan weer kunt vergelijken Google TV. Dat is natuurlijk een handige service, maar het bedrijf doet nog veel meer. Het heeft zelfs zijn eigen streamingdienst.

The Roku Channel is een van de vele kanalen die je op een Roku-apparaat kunt vinden. Het biedt als Netflix en Disney+ verschillende series en films aan doordat het deals heeft gesloten met verschillende filmstudio’s. Verwacht niet meteen de nieuwste content, maar er zitten wel een flink aantal bekende titels binnen het aanbod. Daarnaast heb je ook toegang tot flink wat andere (gratis) kanalen met elk hun eigen content.

Zoals gezegd heeft The Roku Channel verschillende gratis series en films. Zo kijk je via de dienst onder andere Reno 911, The Blair Witch Project, Train to Busan en Disney’s Frozen II.

In Nederland beschikbaar?

Helaas is The Roku Channel niet beschikbaar in Nederland. In Europa biedt deze gratis ‘Netflix en Disney+-concurrent’ zijn diensten alleen aan in Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Dat betekent overigens niet dat je de dienst niet kunt gebruiken. Via een VPN is het gewoon mogelijk om The Roku Channel te bekijken.

Dat gaat echter niet helemaal zomaar. Om The Roku Channel te kunnen gebruiken, moet je een apparaat hebben die de streamingdienst ondersteunt. Dat zijn een Roku-apparaat, een Amazon Fire TV of een smart tv van Samsung. De apparaten van het merk zijn in Nederland wel gewoon te koop via Amazon.

Pluto TV is het meesterlijke gratis antwoord op Netflix en Ziggo

Het heeft even geduurd, maar eindelijk verschijnt The Lord of the Rings: The Rings of Power op Amazon Prime Video. WANT-redacteur Jeroen Kraak kreeg de kans om de eerste twee afleveringen van de serie te kijken. Hij vertelt je wat je kunt verwachten en of de serie een echte aanrader is.

Het verhaal van het maken van The Lord of the Rings: The Rings of Power duurt onderhand net zo lang als het leven van Gandalf. Figuurlijk natuurlijk, maar net zoals de tovenaar zijn de verhalen van Tolkien onsterfelijk. Al jaren is Amazon bezig met de The Lord of the Rings-serie. In 2017 kocht het voor 250 miljoen dollar de rechten en een jaar later werden de eerste mensen voor het project aangetrokken. Personeelswisselingen en corona zorgden voor vertraging, maar nu zien we eindelijk het eindresultaat.

Dit is Lord of the Rings: The Rings of Power

The Lord of the Rings: The Rings of Power is de duurste serie ooit. In totaal gaat het budget (inclusief de rechten) over het miljard. De verwachtingen zijn dan ook torenhoog. Gaat Amazon Prime Video alle tijd, moeite en geld waarmaken? Jeroen geeft jou alvast een indruk over de eerste twee afleveringen. Hij vertelt je welke punten goed en minder zijn.

#1 Fantastische Lord of the Rings-wereld

Als we terugdenken aan The Lord of the Rings hebben we meteen die prachtige landschappen in het hoofd. De films zagen er geweldig uit en The Hobbit deed dat dunnetjes over. De opnames waren natuurlijk in Nieuw-Zeeland en dat gaf een enorme boost aan het toerisme van het land. In de trailer zagen we natuurlijk al de eerste beelden die er veelbelovend uitzien, maar goed, dat is natuurlijk een momentopname. Gelukkig kan ik je geruststellen: het ziet er echt prachtig uit.

Sterker nog, ik heb zelden zo’n mooie wereld gezien waarin een serie zich afspeelt. Kosten noch moeite zijn gespaard. Ga het dan ook niet bingen op je telefoon, maar kijk het op je beste televisie. Toch mis ik nog wel die echte Lord of the Rings-sound uit de films en de series, maar dat is puur gebaseerd op nostalgie.

#2 Het begin kan wat onduidelijk zijn

De eerste aflevering is er eentje volgepropt met uitleg en wat er allemaal is gebeurd voorafgaand aan het startpunt. Dat is ook nodig want de serie speelt zich 2.000 jaar af voor de gebeurtenissen in de bekende films. Waar House of the Dragon vijf afleveringen de tijd neemt om het verhaal te introduceren, gaat het bij The Lord of the Rings: The Rings of Power in een moordend tempo.

Wellicht zelfs iets te snel omdat het nog wel wat onduidelijk is. Het had dus net zoals de Game of Thrones-serie wat langer de tijd had mogen nemen. Je doet er daarom goed aan om jezelf eerst wat even in te lezen in waar het nu precies allemaal over gaat.

#3 Groot, groter, grootst

Alles aan deze serie is groot. De wereld is enorm uitgediept (soms zelfs letterlijk) en hetzelfde geldt voor de cast. Er zijn zoveel verschillende personages in zoveel gedaantes. Elven, dwergen, mensen en Harfoots komen allemaal voorbij. Die laatste zijn er speciaal ingestopt als voorlopers van de Hobbits (om toch het gevoel van Lord of the Rings te behouden. Die waren er namelijk nog niet in de verhalen van Tolkien die zich afspeelden voorafgaand aan The Lord of the Rings.

Ondanks dat er zoveel personages zijn, is dat niet storend. Sterker nog, er zit logica in en je leert ze langzaam beter kennen. Het lijkt er dan ook op dat ons een heel avontuur te wachten staat in de serie.

#4 Het verhaal

In de eerste aflevering ontvouwen er ook langzaam aan wat verhalen. Er lijken dan ook meerdere verhaallijnen dwars door elkaar te lopen. Het is gedurfd, maar tegelijkertijd ook heel spannend. Je kunt tijdens de serie niet even wat anders doen, of je mist weer wat. Het is voor mij daarom ook nog onduidelijk hoe de verhalen van de personages allemaal samen komen.

Als je er eenmaal inzit wil je gelijk de volgende aflevering kijken. Helaas is het een wekelijkse release, dus je moet wel echt wat geduld hebben. Het geeft in ieder geval genoeg gespreksstof bij het koffiezetapparaat op je werk.

#5 Een fantastische cast

Ik had het hierboven natuurlijk al over de vele personages die in de serie zitten. Veel karakters zijn natuurlijk leuk, maar dan moeten ze wel goed worden ingevuld. De acteurs lijken echter prima gecast en spelen hun rol echt geweldig.

Benieuwd waar Jeroen het allemaal over had met House of the Dragon-maker Ryan J.Condal? Je leest het in het onderstaande artikel:

House of the Dragon: 8 dingen die je volgens de makers moet weten

Drie jaar hebben we gewacht op nieuwe Game of Thrones-content, maar nu is er House of the Dragon. Moet je de serie meteen gaan kijken, of kun je deze beter skippen? Wij vertellen je alles wat je moet weten.

Laten we het voor de laatste keer hebben over het einde van Game of Thrones. Die was natuurlijk verschrikkelijk. Daardoor werd op een verschrikkelijke manier afscheid genomen van een prachtige serie. Bij HBO lag het project dan ook even stil en was men extra kritisch over mogelijke spin-offs. Nu is die er dan eindelijk. Jeroen mocht de eerste zes afleveringen zien en vertelt jou nu wat hij er van vindt.

House of the Dragon vervult de verwachtingen

De verwachtingen van House of the Dragon zijn torenhoog. Na drie jaar is er weer een serie die zich afspeelt in Westeros. Het is dus een duur project en het mag absoluut niet mislukken. De makers laten dat meteen zien.

De eerste aflevering van de serie maakt meteen een grote impact. Het heeft alles wat je van Game of Thrones verwacht: geweld, seks, verraad, bloed en wat meer onsmakelijkere zaken die ik maar niet benoem. Ja, heel smerig. Kijk de serie dus vooral niet als je iets aan het eten bent.

Spanning en sensatie

De eerste aflevering van House of the Dragon zet meteen de toon van de serie, net zoals we kennen van de eerste aflevering van Game of Thrones. Je zou hopen dat elke aflevering er zo uitziet, maar dat is helaas niet zo. Niet dat ik persé orgies en liters nepbloed op Oled-schermpje wil, maar op sommige momenten kakt de serie wel heel erg in. Het kabbelt wat voort, niet dat het slecht is, maar echt grote spanning zoals in de eerste aflevering heb je als kijker niet.

Die komt pas terug in de vijfde aflevering. Waar je voelt dat er naar iets wordt opgebouwd en dat het uiteindelijk tot ontploffing komt. Toch mis je wel weer een genadeklap die bij Game of Thrones wel regelmatig aanwezig was. Waar dat allemaal over gaat, kan ik natuurlijk niet spoilen, maar als je de eerste afleveringen ziet, zal je het begrijpen.

Een tijdsprong die niet helemaal goed uitpakt

In de loop van House of the Dragon wordt tussen twee afleveringen een enorme tijdsprong gemaakt, zonder ook maar iets toe lichten. Vanaf daar worden Alicent Hightower en princes Rhaenyra Targaryen door oudere acteurs gespeeld. Bij Alicent gaat die overgang goed, maar bij Rhaenyra lijkt het alsof je heel ander personage voor je hebt. Ook omdat er totaal geen overgang zit. In een eerder interview zei Emma D’Arcy dat het niet nodig was, maar eigenlijk had ze dat wel gewoon moeten doen. Dan was ze veel beter uit de verf gekomen.

Waar Emma wellicht niet helemaal op zijn plaats lijkt, kan dat zeker niet gezegd worden van Matt Smith. Hij speelt prins Daemon Targaryen echt op een geweldige manier. Het komt zo geloofwaardig over. Het ene moment hou je van hem terwijl je hem op het andere moment haat. Het is wat mij betreft de held van de show.

De wereld van House of the Dragon

Iets wat ook echt fantastisch is, is het oog van detail van de makers van House of the Dragon. De wereld ziet er prachtig uit en is tot het kleinste detail uitgewerkt. Ik kreeg de zesde aflevering binnen van de makers terwijl deze nog niet helemaal af was. Ik zag daarin dus op sommige momenten alleen 3D-modellen in plaats van het hele plaatje. Dat laat des te meer zien hoeveel werk er in de serie ziet en hoe goed de modelleurs hun werk hebben gedaan.

Niet alleen de wereld ziet er goed uit. Ook de regisseurs maken de juiste keuzes qua beeldgebruik. Het zorgt ervoor dat je jezelf nooit verveelt.

Easter Eggs

House of the Dragon is prima te doen voor nieuwkomers, omdat het een nieuw verhaal is. Voor de kijker van Game of Thrones is het echter net wat leuker. Er zitten een hoop Easter Eggs in House of the Dragon die verwijzen naar de voorganger.

Dat zijn niet alleen een aantal bekende families, maar bijvoorbeeld ook liedjes en gebeurtenissen die worden aangehaald. Het zorgt af en toe voor een mooie glimlach op het gezicht.

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is Thor weer helemaal terug. Hij is het enige lid van de Avengers die zijn vierde eigen solofilm krijgt. Wij mochten alvast kijken en vertellen je waarom je wel of juist niet naar de bioscoop moet.

De grote Marvel-titels lijken elkaar in rap tempo op te volgen. Eerder konden we al kijken naar Spider-Man en Doctor Strange en nu is Thor aan de beurt. En dan hebben we het nog geen eens over de vele series die op Disney+ uitkomen.

Thor: Love and Thunder

Maar de grote vraag is natuurlijk of de film echt de moeite waard is. Is de hype terecht, of wordt het wat meer een koude douche? Wij vertellen je waarom je wel en niet naar de bioscoop moet gaan.

Taika Waititi

Taika Waititi is een van de meest bijzondere filmmakers in Hollywood. De komiek weet op zijn eigen manier met humor verhalen te vertellen. Hij maakte natuurlijk al voorloper Thor: Ragnarok en kwam redelijk recent nog met Our Flag Means Death voor HBO Max. Veel van zijn titels zijn dan ook over de top en datzelfde kun je precies verwachten bij Thor: Love and Thunder.

Sommige mensen zullen bepaalde grappen iets te flauw vinden, maar wat ons betreft is het geweldig. In de film zitten dan ook flink wat Easter Eggs die de oplettende kijker zeker zal herkennen. Wij zitten er nog om te geiten.

Sterrencast voor Thor: Love and Thunder

Thor: Love and Thunder heeft een enorme sterrencast. Chris Hemsworth is natuurlijk weer terug als Thor en uit de vorige Thor-film ken je wellicht ook Taika Waititi (Korg), Natalie Portman (Jane Foster) en Tessa Thompson (Valkyrie). Daarnaast is er ook een rol weggelegd voor de Guardians of the Galaxy, wat ook betekent dat Karen Gillan (Nebula), Bradley Cooper (Rocket), Vin Diesel (Groot), Dave Bautista (Drax), Pom Klementieff (Mantis) en Chris Pratt (Peter Quill) van de partij zijn.

Daar houdt het niet bij op want voor deze film zelf zijn ook nog eens Christian Bale als Gorr the Butcher en Russell Crow als Zeus aangetrokken. Zelfs de kleine rolletjes worden ingevuld door wereldsterren als Matt Damon, Sam Neill en Melissa McCarthy.

Natuurlijk is een sterrencast geen garantie voor een goede film. Sterker nog, het loopt vaker slecht dan goed af. Denk bijvoorbeeld aan de Netflix-film Red Notice die tegenviel. Bij Thor: Love and Thunder is dat echter niet het geval. Allemaal weten ze stuk voor stuk te schitteren. Vooral Christian Bale weet flink te imponeren. De acteur die we kennen als de goede Batman weet ook een badguy als Gorr the Butcher geweldig neer te zetten. Een ander die er echt uitspringt is Natalie Portman. Zelfs als een Thor weet ze te imponeren.

Verhaal

Bij een superheldenfilm verwacht je misschien niet altijd een goed verhaal, maar er zit zeker een diepere laag in Thor: Love and Thunder. Liefde speelt namelijk een belangrijke rol. Op sommige momenten in de film lijk je dat te vergeten, maar dan komt het weer terug. Af en toe is het misschien zelfs net iets te zoetsappig. Helaas kunnen we daar niet al te veel over vertellen, omdat we dan te veel zouden spoilen.

De soundtrack

Taika Waititi heeft goed naar James Gunn gekeken. De muziek in Thor: Love and Thunder is echt geweldig en voegt echt wat aan het verhaal toe. Verwacht dan ook flinke gitaren voorbijkomen. In de trailer krijg je met Sweet Child ‘o Mine al een flink voorproefje.

Creativiteit

Een van de dingen die wel goed was aan Doctor Strange and the Multiverse of Madness waren de graphics. Zonder te spoilen: denk aan de scène waar door het Multiverse wordt gereisd. In Thor zit een zelfde soort stuk creativiteit. Zoals je in de trailer wellicht al hebt gezien, is een gedeelte zwart wit. Dat is een erg goede keuze en laat het verhaal nog beter tot z’n recht komen. Het is gedurfd om te doen, maar het pakt echt geweldig uit.

Ms. Marvel is vanaf vandaag te zien op Disney+. Wij hebben de eerste twee afleveringen gekeken en vertellen je wat je kunt verwachten.

Disney+ is inmiddels de vaste thuisbasis voor alle Marvel-series. We hebben er dan ook al een aantal verschillende voorbij zien komen. Het nieuwste lid van de familie is MS. Marvel en daarin introduceert Disney de gelijknamige nieuwe superheld.

Ms. Marvel op Disney+

Wat meteen opvalt is dat Disney het weer voor elkaar heeft gekregen om een compleet andere Marvel-serie te maken dan de rest. Dat is prijzenswaardig, want om elke superheldenserie een eigen smaak mee te geven is niet zo simpel. Zo is het de ene keer harde actie zoals in The Falcon and the Winter Soldier en de andere keer een wat lichtere show als Hawkeye.

Ms. Marvel past meer in die laatste categorie maar heeft wel een compleet eigen look. De makers zijn dan ook erg creatief met het beeld. Door middel van gevoelens of teksten op de achtergrond te projecteren heeft het wat meer een comicstijl. Het ziet er prachtig uit en geeft echt een meerwaarde aan de serie.

Moon Knight: 5 brandende vragen die we hebben na de laatste aflevering

Ms. Marvel heeft een fijne vibe. Het kijkt daardoor goed weg. Die vibe is belangrijk voor de serie, want in de eerste afleveringen zien we vooral de achtergrond van hoofdpersonage Kamala Khan. Het meisje groeit op in New Jersey en is een kind van migranten uit Pakistan. Voor haar ouders en haar omgeving is de islam belangrijk en zien wat voor invloed het geloof heeft op het gezin. Zo wordt Khan erg beschermend opgevoed en zien we regelmatig scènes voorbijkomen in en bij de moskee.

Zwak verhaal tot nu toe

Voor een superheldenserie is dat natuurlijk erg uniek en daarmee kun je natuurlijk veel kanten uit. Helaas gaat het daar dan ook meteen mis bij Ms. Marvel. De eerste twee afleveringen zitten dan ook ontzettend vol met clichés die je terugziet in onderhand elk teenage highschooldrama. Zo is Khan een sullig meisje dat er graag bij wil horen en verliefd wordt op de populairste jongen van de school. Daarnaast heeft ze dan ook een ‘nerdige’ beste vriend die stiekem een oogje op haar heeft. En jawel, natuurlijk zit er ook weer een extreem populair meisje in de serie waar iedereen naar kijkt.

Doordat er veel aandacht is voor de achtergrond van Khan zie je in de eerste afleveringen nog wat weinig superkrachten. Verwacht dan ook niet meteen intense gevechten zoals je bij andere Marvel-series wel meteen al ziet.

Khan/Ms. Marvel wordt gespeeld door Iman Vellani voor wie het eigenlijk haar eerste grote rol is. En dat gaat haar opvallend genoeg goed af. Ze heeft een sympathieke uitstraling en je gelooft ook echt dat ze het personage is.

De eerste aflevering van de in totaal zes, is nu te zien op Disney+. Daarna volgt elke week een nieuwe episode.

De hype rond Doctor Strange in the Multiverse of Madness is groot. Jammer genoeg kan de film dat niet waarmaken.

Spider-Man: No Way Home is een van de beste films van de afgelopen jaren. In de titel zagen we natuurlijk ook Doctor Strange schitteren. Bovendien kwam na de film een eerste trailer voor Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Het zorgde voor een enorme hype voor die film. Van dat succes kan het echter niet profiteren.

Welkom in de indrukwekkende Multiverse

Tijdens Spider-Man: No Way Home zagen we hoe Doctor Strange met een verboden spreuk het Multiverse opent. In de nieuwe film gaat die reis verder omdat een sterke kracht de aarde bedreigt. Doctor Strange moet door verschillende versies van de wereld reizen om deze te kunnen stoppen.

Laten we beginnen met het goede. Zoals we ook in de trailers hebben kunnen zien, is de film grafisch fantastisch. De special effects vliegen van je scherm en zien er overtuigend uit. Er zit bovendien een paar scènes in die echt oogstrelend zijn en die bijna in een digitaal filmmuseum zou kunnen. We kunnen in ieder geval vertellen dat je nog nooit zo naar muziek hebt gekeken – ja, met je ogen – als in deze film. Wat dat betreft komt die verwachting helemaal uit.

Het verhaal is (Doctor) Strange

Het gaat echter mis met het verhaal zelf. Van Marvel zijn we natuurlijk prachtige scripts gewend die het superheldengenre naar een nieuw niveau brengen. Dat valt bij Doctor Strange in the Multiverse erg tegen. Zonder te spoilen kun je wel zeggen dat het verhaal niet overtuigend is. Vooral de verhaallijn van Scarlet Witch/Wanda is flinterdun. Voor haar gaat verder waar WandaVision is gestopt en we zien dat de heldin moeite heeft om haar kinderen te doen vergeten. Het lijkt een mooie grondslag voor een lijn waar je veel mee kunt doen, maar de makers gaan hier weinig overtuigend mee om.

Er zit bovendien veel slordigheid in de film. De hoofdpersonages in Doctor Strange in the Multiverse of Madness bezitten allemaal magie. Toch is het bizar om te zien dat die magie op sommige momenten wel wordt gebruikt en op andere momenten niet. Zo kan Wong (de tovenaar uit Shang-Chi) zich op het ene moment wel teleporteren, maar wanneer het echt nodig is en hij in levensgevaar is, doet hij het niet. Iets wat nergens op slaat.

Slordig

Die zelfde slordigheid zie je ook in een van de beginscènes. Je ziet een groot monster door de straat stormen en dus zie je iedereen wegvluchten. Echter komt uit de middle of nowhere ineens een motor aanracen die he beest kan gebruiken als wapen. Het is een klein dingetje, maar in de film zijn best wat van die momenten wat het gewoon minder maakt.

Hetzelfde heeft Doctor Strange in The Multiverse of Madness ook met de stijl, of eerlijk gezegd het gebrek daarvan. Het ene moment wil het een horror zijn, terwijl het op een andere moment een typische Marvel-film wil lijken. Het zorgt ervoor dat beiden niet van de grond komen. Zo zitten er een aantal jump scares in die niet het beoogde effect halen en is het niet geheel duidelijk wat de makers nu willen. Marvel heeft met haar series op Disney+ juist wel laten zien dat verschillende stijlen heel goed samen kunnen gaan met het MCU.

Tokyo Vice is vanaf deze week te zien op HBO Max. Moet je de serie kijken of skippen? Wij vertellen het je.

Sinds vorige maand kunnen we eindelijk genieten van HBO Max. De streamingdienst is natuurlijk bekend van series als Game of Thrones en Westworld, maar dat is slechts het topje van de ijsberg. Zo maakte HBO Max dit jaar al indruk met Peacemaker en nu komt er weer een serie aan waar je veel van kunt verwachten. Wij vertellen je over Tokyo Vice.

Tokyo Vice op HBO Max

Tokyo Vice is losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Jake Adelstein. De Amerikaanse journalist verhuist naar Tokyo om de Japanse taal te leren. Hij krijgt een baan aangeboden bij een van de grootste kranten van Japan en wordt daarmee hun eerste buitenlandse journalist. Onder de vleugels van een Japanse detective komt hij langzaam terecht in de kleurrijke onderwereld van Tokyo waar hij kennis maakt met de yakuza.

De 10 allerbeste series die je (volgens IMDb) kunt kijken op HBO Max

Tokyo Vice was oorspronkelijk bedoeld als film in 2013 met Daniel Radcliffe in de hoofdrol. Het kwam echter nooit helemaal van de grond waarna HBO Max de rechten kocht. Dat heeft nu geleid tot een serie, maar niet met Radcliffe in de hoofdrol. Ansel Egort speelt nu de hoofdrol.

Egort is misschien niet de bekendste acteur in Hollywood, maar dat kan na zijn rol in Tokyo Vice wel anders worden. Hij vult de rol prachtig en geloofwaardig in. Hoewel zijn Japans voor ons moeilijk te checken is, kan hij alles erin kwijt.

Terug naar het Japan van de jaren ’90

Tokyo Vice weet ook prima die Japanse sfeer uit de jaren ’90 prima in beeld te brengen. We zien een Tokyo dat leeft en bruist, maar waar de Japanse cultuur prima zichtbaar is. Je gelooft bijna dat dit echt in de jaren ’90 is opgenomen.

Die sfeer komt er nog beter in door de beeldkeuze van de regisseur. Hij kiest voor een opvallende manier om de show in beeld te brengen. Het lijkt er haast op of je zelf erbij bent, wat die sfeer natuurlijk weer ten goede komt.

Levendig verhaal

Natuurlijk is de omgeving uiterlijk vertoon, maar het zorgt er wel voor dat het verhaal tot leven komt. We zien daarin mensen die de wanhoop nabij zijn en hun problemen op een Japanse manier oplossen.

Het verhaal in Tokyo Vice begint in de eerste aflevering gelijk groots en daarna gaan we terug in de tijd naar de beginperiode van Adelstein. Af en toe wordt dan weer gesprongen naar het heden. Het zorgt voor een spannende lijn met interessante plottwists. De serie zit vol met interessante personages. Helaas krijg die niet allemaal genoeg aandacht.

Tokyo Vice is vanaf nu te zien op HBO Max. De eerste twee afleveringen staan nu op de streamingdienst. Elke donderdag komen daar twee afleveringen bij.  Het laatste deel is te zien op 28 april. Voor de serie heb je natuurlijk wel een abonnement nodig. Meer daarover lees je hier.

Waar Harry Potter het hart van menig filmliefhebber heeft veroverd, wil dat bij Fantastic Beasts nog niet echt lukken. Brengt The Secrets of Dumbledore er verandering in?

Wie J.K. Rowling zegt, denkt meteen aan Harry Potter. Logisch, want de schrijfster boekte met de boeken en de film ontzettende successen. Ondanks dat die titels van jaren geleden dateren, zijn er nog steeds veel Potterheads. Met Fantastic Beasts hoopt Warner Bros. ze al jaren naar de bioscopen te trekken, maar ze echt overtuigen lukt niet. De films scoren niet zoals de originele titels.

Fantastic Beasts is terug

De eerste Fantastic Beasts (and Where to Find Them) dateert alweer uit 2016. In 2018 kwam het vervolg met The Crimes of Grindelwald en nu is het de beurt aan The Secrets of Dumbledore. De filmreeks draait om magizoologist en schrijver Newt Scamander die het moet opnemen tegen Grindelwald. Die laatste wil een wereld opzetten waarbij de tovenaars over de muggles (mensen zonder magie) heersen.

Hogwarts Legacy: alles dat je moet weten van de Harry Potter-game

In het derde deel gaat de strijd tussen de twee verder. Aan het einde van de tweede Fantastic Beasts zien we hoe Grindelwald er vandoor gaat met zijn volgers. Het derde deel gaat op dat moment verder. Albus Dumbledore stelt team samen onder leiding van Newt Scamander die zijn rivaal moet stoppen.

Mats Mikkelsen in plaats van Johnny Depp

Tijdens de opnames van Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore ontstond er grote onrust. Dat kwam natuurlijk door de situatie rondom Johnny Depp. De acteur was in een flink juridisch gevecht met zijn ex Amber Heard door wie hij wordt beschuldigd van huiselijk geweld. Uiteindelijk besloot filmmaatschappij Warner Bros. om Depp te vervangen door Mads Mikkelsen waardoor een deel van de opnames opnieuw moest.

In Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore zien we dus een nieuwe Grindelwald. Dat is wel even wennen want Mikkelsen vult het personage heel anders in dan dat Depp het deed. Het komt veel geloofwaardiger en zelfs beter over dan Depp, waardoor je jezelf afvraagt wat er mis is gegaan bij de casting van de vorige delen. Zeker omdat Eddie Redmayne nog steeds niet echt in de rol van Newt past, terwijl hij in andere films (The Theory of Everything) het echt fantastisch doet.

Anders

Wat wel meteen opvalt is dat Grindelwald er opeens compleet anders uitziet. Hij heeft geen wit haar en gekleurd oog en lijkt nu meer ontsnapte James Bond-schurk. In de film is ook nergens een uitleg te zien waarom het personage compleet anders eruitziet en dat is vrij slordig. Zeker omdat de film een direct vervolg is op de vorige Fantastic Beasts. De film is dan ook vrij onduidelijk als je de eerste twee delen niet gezien hebt.

Ondanks dat komt deze Fantastic Beasts beter uit de verf dan de vorige delen. De sfeer is wat duisterder en dat doet het verhaal goed, maar het is zeker nog niet perfect. Sommige keuzes in de film blijven onduidelijk.

Het mooiste aan de producties is dat het de vertrouwde Harry Pottersfeer ademt waar de echte fan op wacht. We gaan eindelijk terug naar Hogwarts wat veel fans een magisch gevoel zal geven en mooie herinneringen. Je herkent dan ook wat easter eggs.

Grappig?

Helaas slaat de nieuwe Fantastic Beasts wel de plank mis qua humor. Sommige momenten moeten grappig zijn, maar weten niet te overtuigen. Het is een beetje alsof je naar een slechte comedian zit te kijken die wacht op een lach, maar een ijzige stilte hoort.

Ondanks dat niet alles aan Fantastich Beasts: The Secrets of Dumbledore klopt, is het een vermakelijke film voor de echte fan die je weer terug doet verlangen naar de magische wereld. Het is het beste deel uit de serie tot nu toe, alleen is het jammer dat het nog beter had kunnen zijn met een wat betere focus.

Een van de meest iconische superhelden is terug van weggeweest. In The Batman zien we Robert Pattinson als Bruce Wayne.

The Dark Knight is een van mijn meest favoriete superheldenfilms. Dat had meteen ook een nadeel voor mij, want de Batman-films die daarna kwamen konden me nooit echt meer bekoren. Tuurlijk waren de twee andere films van Christopher Nolan zeer goed en zette Ben Affleck een redelijke Bruce Wayne neer, maar dat magische gevoel bleef uit. Nu is echter alles anders en dat door verrassend genoeg Robbert Pattinson en Matt Reeves.

The Batman is terug

Bij fans was er voorafgaand veel twijfel bij de aankondiging van Robert Pattinson als Batman. Ook voor mezelf moest ik het een tweede keer lezen. Kon de acteur die we kennen uit films als The Twilight Saga en Tenet de rol van Batman wel vervullen? Na het zien van The Batman is het echter zo klaar als klontje: hij doet het fantastisch.

The Batman gaat over Bruce Wayne. Na het verlies van zijn ouders raakt hij in een zwart gat. Zijn vader die burgemeester van Gotham was, is nog steeds zijn grote voorbeeld. Hij deed veel voor de bevolking en dat wil Wayne ook doen. Dat doet hij op een bijzondere manier: door als Batman de stad proberen te beschermen.

Een andere superheld

Aan het begin van deze film is Batman nog vrij onbekend bij de inwoners van Gotham. Dat verandert echter als de huidige burgemeester wordt vermoord. In een filmpje laat een gemaskerde man (the Riddler) weten dat hij de waarheid wil horen. De burgemeester is dan ook niet de enige die tot de slachtoffers van The Riddler behoort, want hij heeft het op meer belangrijke mensen gemunt. Door middel van cryptische aanwijzingen aan The Batman probeert hij die waarheid te openbaren.

The Batman is wellicht wat anders dan je verwacht. De setting van Gotham City is wat veranderd ten opzichte van de eerdere films. Zo speelt deze zich meer af in de moderne tijd. Ook is de film wat duisterder en doet dat meteen terugdenken aan The Dark Knight. Een andere opvallende keuze van regisseur Matt Reeves is dat we Batman meer dan ooit zonder masker zien. Eigenlijk gaat de film meer over Bruce Wayne en zijn gedachten zelf, dan zijn rol als Batman. We zien een prachtig verhaal achter de superheld.

The Batman is anders maar toch herkenbaar

In de film zien we dan ook wat minder actie dan dat je wellicht van een Batman-film kent. Toch zitten er af en toe wel fantastische actiescènes in die we niet zullen verklappen. Daarin valt vooral de beeldkeuze op van Reeves. Hij heeft een bijzondere eigen kijk. Het wordt daardoor wat duisterder, maar dat komt het verhaal ten goede.

De speurtocht naar The Riddler door Batman doet wat denken aan een detectivefilm, waarbij je jezelf soms afvraagt of je naar een mix zit te kijken van Agatha Christie met een Riddler die door Stephen King had kunnen worden bedacht.

Het mooie is dat Reeves als geen ander weet te spelen met de bekende elementen uit de Batman-franchise. Zo zien we verschillende personages als Catwoman en The Riddler net weer wat anders, maar zijn ze tegelijkertijd heel erg herkenbaar. Het zorgt voor de echte fan voor verrassingen. Dat moet ook wel om de kijker te blijven boeien, want de film duurt bijna drie uur.

Goed acteerwerk

Pattinson is echter niet de enige acteur die een fantastische prestatie levert. Ook Zoë Kravitz is een geweldige Catwoman. De chemie tussen haar en Pattinson komt goed en natuurlijk over. Ook Paul Dano verdient de nodige credits. Zijn rol als The Riddler vervult hij met verve. Het is lastig om een gestoorde genie neer te zetten en vergt veel inlevingsvermogen, maar Dano weet dat geloofwaardig te doen. Gelukkig ziet The Riddler er nu wel wat anders uit, want een groen spandexpakje a la Jim Carrey zou ‘m wat minder staan.

Fantastische muziek

Maar wat deze film nog net een beetje sterker maakt is de soundtrack die de beelden nog erger versterken. We herinneren ons natuurlijk allemaal Hans Zimmers fantastische muziek die hij voor The Dark Knight maakte. Nu weet Michael Giacchino dat op een zelfde manier te doen voor The Batman. De muziek is fantastisch en weet de donkere sfeer nog meer te versterken. Al vanaf de eerste tonen in het begin voel je jezelf echt in een andere wereld gezogen.

Al met al is het nu al een toptijd om superheldenfilmfan te zijn. In december werden we al verwend met Spider-Man: No Way Home en deze film kan zich daar zeker mee meten. Met een fantastische trailer van Doctor Strange in the Multiverse of Madness en met Thor: Love and Thunder die dit jaar ook nog uitkomt is het echt smullen geblazen.

We hebben meer dan twee jaar moeten wachten op het tweede seizoen van The Witcher. Kan de serie de verwachtingen waarmaken?

The Witcher is een van de grootste titels van Netflix. Het wordt door sommige de Game of Thrones van Netflix genoemd, maar de enige echte connectie tussen de twee is dat het allebei fantasy is. The Witcher is een compleet andere wereld en een ander verhaal en dat laat het in het tweede seizoen nog meer zien.

Een nieuw seizoen

In het eerste seizoen van The Witcher hebben we kunnen zien hoe Ciri op zoek ging naar Geralt van Rivia en hem uiteindelijk ook vond. Ondertussen zagen de hekser vechten tegen verschillende bijzondere monsters. Dat laatste zien we ook weer in het nieuwe seizoen terug. We zien een hoop bijzondere wezens die door Geralt ene kopje kleiner worden gemaakt.

The Witcher is anders

Toch is het tweede seizoen van The Witcher wel degelijk wat anders dan de eerste. Waar het eerste seizoen nogal verwarrend was qua tijdsprong, zal je daar geen last van hebben in het tweede deel. De verschillende tijdlijnen zijn eindelijk bij elkaar gekomen. Wat wel lastiger kan zijn, is om soms het hele verhaal te volgen. Af en toe zijn er ingewikkelde verhaallijnen waarbij je goed moet blijven opletten om bij te blijven. Je kunt tijdens het bingen ook niet half kijken en ondertussen iets anders doen.

Wat ook anders is in het nieuwe seizoen van The Witcher is Geralt zelf. Natuurlijk ziet hij er nog steeds hetzelfde eruit, maar zijn houding is wat veranderd. Geralt praat veel meer en je ziet nog beter zijn emoties. Vooral de scènes met Ciri zijn een wereld van verschil. De verandering van Geralt heeft overigens ook een andere kant. In het vorige seizoen zat er wat humor in en dat is dit seizoen helaas net wat minder.

https://www.youtube.com/watch?v=TJFVV2L8GKs

Meer achtergrond

Wat ook vrij apart is, is de eerste aflevering van het tweede seizoen van The Witcher. Deze lijkt totaal niet aan te sluiten op de rest van de series. Alsof de makers graag een kort voorgerecht willen te serveren om daarna met een hoofdgerecht te komen, in plaats dat de gehele serie een groot gerecht is.

Na die eerste aflevering zien we vooral meer achtergrond van de wereld waar The Witcher zich afspeelt. Zo hebben de elven een prominentere rol en zien we ook meer politiek en machtsspelletjes. Over machtspelletjes gesproken: ook Yennefer is natuurlijk terug. Zij raakt verstrikt in een web van politiek en wordt continu gedwongen om keuzes te maken.

Andere verdeling in The Witcher

Het verhaal van Yennefer krijgt ook veel meer ruimte dan dat je wellicht kent uit de boeken of de games. Het zorgt voor een fijne afwisseling tussen de actie met Geralt en Ciri. Daarnaast komen er ook veel nieuwe interessante personages langs, waarbij het de grote vraag is of ze te vertrouwen zijn. Helaas zien we ook een karakter net wat minder. Bard Jaskier lijkt het met minder tijd moeten doen in The Witcher.

Helaas minder Jaskier, maar wel meer spanning. Hoe spannend het is, kun je nu zien want alle afleveringen staan gewoon op Netflix.

Spider-Man: No Way Home is enorm gehypet in de media. Kan het de verwachtingen waarmaken, of valt het heel erg tegen?

Spider-Man is een van de populairste franchises van Marvel. Jouw vriendelijke buurtheld weet door een dosis van humor, actie en spanning al jaren te bemoeien. Tijdens No Way Home komt er een einde aan de eerste trilogie van Tom Holland. Gelukkig hoeven fans niet te wanhopen want er is een plan voor een nieuwe trilogie met de acteur.

Dit is Spider-Man: No Way Home zonder spoilers

Het is lastig om iets over Spider-Man: No Way Home te vertellen zonder te spoilen. Desondanks lukt het toch om dat niet te doen. De film begint waar Far From Home eindigt. In die film zien we hoe de ware identiteit van Spider-Man wordt onthuld door Mysterio, die tevens Spidey beschuldigt hem gedood te hebben. J. Jonah Jameson springt daar natuurlijk meteen op in om het te openbaren aan de rest van de wereld. Het gevolg is dat iedereen de superheld herkent, iets wat Peter Parker natuurlijk graag wil voorkomen.

Om dat te kunnen zoekt hij Dr. Strange op (iets dat we al zagen in de trailer). Hij moet een spreuk uitvoeren om alle mensen te laten vergeten wie hij is. Iets wat zorgt voor de nodige consequenties en de wereld zelfs in gevaar in brengt. In de trailer hieronder zie je daarvan al een voorproefje.

Een reis door emoties

Goed, tot zover het verhaal zonder enige spoilers. Wat we wel kunnen spoilen is dat het een bijzondere film is. Spider-Man-fans worden echt op hun wenken bediend met de vele verrassingen die erin zitten. Het ene moment zorgt het voor verbazing en het andere voor een flinke glimlach. Het is wel handig om voorafgaand deze film zoveel mogelijk andere Spider-Man-films te zien zodat je een aantal verwijzingen snapt. Dat maakt de film nog net wat leuker.

Sony heeft groot nieuws voor Marvel- en Spider-Man-fans

De film heeft een opbouw die je kent van menig Marvel-film. Een rustige opbouw waarna de actie ontploft. Het verschil is dat de actiefase van deze film eerder begint en dat moet ook wel, want het zit flink vol met actie en gevechten. De grote vraag is natuurlijk of dat ten koste gaat voor het verhaal, maar dat is zeker niet het geval.

In Spider-Man: No Way Home zitten zeer veel grappen, maar weet op de juiste momenten ook heel serieus te zijn. Het zorgt ook voor een aantal mooie momenten waar je stil van wordt en misschien wel een traantje moet wegpinken. Het is daarnaast ook zeer herkenbaar. Hoewel we zelf geen superhelden zijn, moesten we allemaal toen we jong waren keuzes maken. Keuzes die ook consequenties voor anderen hebben en waar we misschien spijt van hebben en ons soms beïnvloeden.

Zitten blijven!

Net zoals bij andere Marvel-films, zorgt deze ook weer voor een aantal openingen in andere (mogelijke) nieuwe titels. Blijf trouwens ook vooral zitten voor de credits. Hierin zijn weer wat extra scènes verstopt. In tegenstelling tot andere films zijn deze twee belangrijk voor het MCU en de toekomst van Spider-Man. Vooral de laatste zal je flink wegblazen en laat je nu al verheugen op een volgende Marvel-titel.

Hawkeye is vanaf vandaag te zien op Disney+. De nieuwe Marvel-serie gaat verder waar Avengers Endgame is gestopt.

Iedere Marvel-fan heeft wel zijn eigen favoriete superhelden. Zelf vind ik de films van Spider-Man, Thor en Guardians of the Galaxy heerlijk om te kijken, terwijl ik weer minder heb met Black Widow en Hawkeye. Ik was dan ook verbaasd dat laatstgenoemde een eigen Marvel-serie kreeg op Disney+. Het is nu niet de Avenger met de meeste uitstraling.

Een serie over Hawkeye?

Zelf weet Marvel ook maar al te goed dat Hawkeye een imageprobleem heeft. In de serie zitten daarover dan ook de nodige grappen. Dat zijn overigens niet de enige lachmomenten, want er zitten behoorlijk wat grappen en easter-eggs in de serie die verwijzen naar andere momenten van Marvel-films en series.

Dat zie je meteen al in de openingsscène die rechtstreeks verwijst naar de Avengers-films. Daar begint meteen ook het verhaal van Kate Bishop (gespeeld door Hailee Steinfeld), het andere hoofdpersonage in de serie. Kate Bishop is de dochter Eleanor dat een beveiligingsbedrijf heeft in New York. Aan geld dus geen gebrek en dat trekt ook schimmige figuren aan. Een de nieuwe verloofde van haar moeder. Hoewel we in de eerste twee afleveringen nog niet heel veel duidelijk is, lijkt hij niet de beste intenties te hebben.

Nieuwe gezichten

Hailee Steinfeld lijkt echt perfect gecast te zijn voor haar rol als Kate Bishop. Ze heeft de juiste flair die precies bij haar rol past. Eerder schitterde ze natuurlijk al in de Apple TV+-serie Dickinson en die goede prestatie doet ze nu over in de Marvel-serie over Hawkeye. Voor haar ligt duidelijk een mooie toekomst in het MCU in het verschiet.

Ook kunnen we mogelijk een aantal andere bijzondere karakters verwachten. Zo zien we ook een nieuw personage uit de comics een entree in het MCU maken. Wie het precies is, verklappen we natuurlijk niet.

Een andere vibe

Het mooie aan Hawkeye, is dat deze show weer een heel andere vibe heeft dan alle vorige Marvel-series. Deze is een stuk luchtiger en heeft daarnaast ook de actie, wat je bij een Marvel-serie verwacht. Eigenlijk gaat alles tussen Hawkeye en Kate compleet mis. Een soort opeenstapeling van rampen wat zorgt voor komische momenten. Daarnaast speelt deze serie zich af tijdens de kerstperiode in New York. Bij het kijken krijg je dan ook al een kerstgevoel en heb je meteen al zin om je kerstboom te zetten.

Maar naast de humor zijn er af en toe ook wat gevoelige stukjes in de series. Zo heeft Hawkeye het nog steeds moeite met het verlies van Black Widow tijdens Avengers: Endgame. Iets wat het karakter van de held weer net wat veranderd heeft en ook een belangrijke rol voor hem speelt in de nieuwe serie.

Alle nieuwe Marvel-content die is aangekondigd tijdens Disney+ Day

Het enige jammere is dat de serie niet iets heeft wat écht uitblinkt. WandaVision was qua creativiteit en opbouw echt iets bijzonders en Loki zat volgepropt met verhaal en spektakel. Desondanks is Hawkeye heerlijk wegkijken.

De eerste twee afleveringen zijn nu te zien op Disney+. De komende vier woensdagen volgen de andere afleveringen.

Het nieuwe seizoen van Undercover start dit weekend. Wij vertellen je of het de moeite waard is om te kijken.

Undercover is inmiddels niet meer weg te denken bij de Netflix. De serie is bij ons en onze Zuiderburen een waar succes. Dat komt natuurlijk door Tom Waes, Frank Lammers en Elise Schaap die hun rollen geweldig vertolken. Na twee seizoenen en Ferry de film is het nu tijd voor het derde seizoen. Wij mochten de eerste vier afleveringen van het nieuwe seizoen zien en vertellen je of je het wel moet kijken of juist moet laten liggen.

Dit is Undercover seizoen 3

We kennen inmiddels allemaal het verhaal van Undercover, maar voor diegene die de serie nog nooit gezien heeft leggen we het nog een keer uit. De serie gaat over undercoveragent Bob (Tom Waes) die crimineel Ferry Bouman (Frank Lammers) probeert te ontmaskeren.

Inmiddels de serie toe aan het derde seizoen. Ferry is na zijn gevangenisstraf onder voorwaarden vrijgelaten en Bob is ontslagen als agent nadat de schandalen uit eerdere seizoenen naar boven zijn gekomen. Toch krijgt hij een nieuwe klus om uit de problemen geraken. Hiervoor moet hij wel met een ongebruikelijke partner werken: Ferry. Samen moeten ze er alles aan doen om de nieuwe XTC-baron Lelya (Nazmiye Oral) uit te schakelen.

Meer Ferry en nieuwe gezichten

Het grote verschil met seizoen twee is dat we Ferry veel vaker in beeld zien. In het tweede deel was dit maar vijf minuten, terwijl hij nu bijna in elke scène zit. Veel van deze zijn samen Bob en dat zorgt voor een unieke dynamiek tussen de twee. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, maar moeten wel samenwerken. Lammers en Waes doen dit prima en je merkt echt dat ze een goede chemie hebben. Het is geloofwaardig en tegelijkertijd ook vermakelijk als je ze met elkaar ziet zwoegen.

Er zijn ook twee andere nieuwe acteurs bij Undercover gekomen. Zo speelt Oral de nieuwe crimineel in de serie. Leyla is een charismatische dame die onbedoeld en misschien zelfs ongewild de leider is van een drugsimperium. Terwijl de slechteriken in de vorige seizoenen iets komisch hadden, is Leyla een grande dame die wellicht zelfs iets wegheeft van Penoza’s Carmen.

Een andere aanpak voor Undercover

Door die keuze van de makers is Undercover ook wat donkerder en wat serieuzer geworden en heeft dit seizoen echt een eigen smoel. Dat is ontzettend goed, want het zorgt ervoor dat het absoluut niet saai wordt. Het gevaar ligt natuurlijk op de loer dat weer een zelfde soort verhaal als de vorige seizoenen vervelend wordt, maar dat is nu zeker niet het geval. Als de makers zich blijven vernieuwen kan er genoeg in de pijplijn zitten.

Toch betekent die serieuze toon niet dat er helemaal niets meer te lachen is in Undercover. Er zitten genoeg momenten in de serie rond Ferry die vrij komisch zijn. Dat komt vooral door de samenwerking tussen Bob en Ferry, die een soort Bassie en Adriaan zijn. Helaas is er toch ook slecht nieuws te melden voor de echte fan. Danielle (Elise Schaap) zien we (in ieder geval de eerste afleveringen) een stuk minder. Ze is er wel, maar heeft jammergenoeg meer een bijrol. Ook ontbreekt er iets te veel achtergrond, want haar leven is ineens compleet veranderd.

Die rol van Schaap lijkt wat overgenomen te zijn door Yannick van der Velde die Lars speelt (de broer van Daniëlle). We zagen hem al eerder in Ferry, maar mag nu dus ook meedoen aan de reguliere serie. Hij is daarin wel wat veranderd qua persoonlijkheid en uiterlijk en we zien hem regelmatig samen met Ferry. Hij zet letterlijk zijn tanden in zijn rol en lijkt al jaren mee te doen.

Klein minpuntje

Toch is er wel een puntje dat jammer is in het derde seizoen van Undercover. Zo speelt een deel van de serie zich af in Turkije. Het is echter jammer dat die stukken niet echt in het land zijn opgenomen. Je ziet net wat te makkelijk dat het niet het land zelf is en voor de omgevingsshots gebruik is gemaakt van stockbeelden. Er had meer uitgehaald kunnen worden dan dat de makers deden.

Undercover is vanaf zondag 21 november te zien op Netflix.

Vanaf vandaag kun je genieten van The Wheel of Time op Amazon Prime. Is de serie de moeite waard om te kijken?

Fantasy-series hebben een grote handicap. Sinds Game of Thrones wordt elke titel daarmee vergeleken. Sommige titels zijn er daardoor al compleet onderdoor gegaan zoals Cursed. Andere titels weten ondanks de druk toch te excelleren zoals The Witcher. Hoe is dat voor Amazon Prime’s nieuwe serie The Wheel of Time? Wij mochten de eerste zes afleveringen zien en vertellen je wat je kunt verwachten.

Dit is The Wheel of Time

Goed, we hebben Game of Thrones net genoemd, maar vergeet dat meteen. De enige overeenkomsten zijn dat de serie in Fantasy-genre zit en dat er een enorm aantal doden vallen. The Wheel of Time is namelijk niet vies van veel bloed. Al in de eerste aflevering begint de actie meteen door een aanval van een flink aantal monsters die zo uit een horrorfilm zouden komen. Voor hun leider hebben de makers goed naar Harry Potter gekeken. Dat is een soort Voldemort die een verschrikkelijk slechte tandarts heeft en daardoor een vrij enge uitstraling heeft.  Het is dan ook zeker geen fantasy-serie om met je hele familie te kijken.

In The Wheel of Time zien we een aantal bijzondere namen. Een groot deel van de cast is jong, maar wel erg talentvol. Die zullen we de komende jaren dan ook zeker terugzien. Een daarvan is onze eigen Nederlandse Josha Stradowski die zijn rol prima vertolkt. Daarnaast zien we nog een andere bijzondere naam in de serie: Álvaro Morte. Die kennen we natuurlijk beter als de professor in La Casa de Papel.

Groot en duur spektakel

The Wheel of Time is echt een groot spektakel. Dat komt mede door het geld dat Amazon Prime in de serie stopt. Volgens geruchten had de serie een budget van 10 miljoen dollar per aflevering, wat een heel seizoen dus brengt op een bedrag van 100 miljoen dollar.

Dat er veel geld in de serie zit is dan ook goed te zien. De wereld ziet er echt fantastisch uit. In de tweede aflevering kom je bijvoorbeeld een bijzondere verlaten stad tegen en wat episodes later is er een prachtige stad opgetuigd.

Wat je wel aan The Wheel of Time merkt, is dat de serie nog duidelijk in de opbouwfase zit. Helaas zien we nog net wat te weinig achtergrond van de hoofdrolspelers zelf. Hun karakter en wat ze gevormd heeft is nog niet helemaal duidelijk. Ze blijven daardoor nog wat leeg, maar dat kan later zeker nog veranderen. Desondanks is de serie wel heel spannend en blijft het boeien.

Veel verhaal

The Wheel of Time probeert in het eerste seizoen veel te vertellen. Soms misschien wel iets te veel aangezien er nog het een en ander wat onduidelijk blijft. Zo weten we nog niet te veel over de verschillende kleuren en de donkere krachten. Desondanks kunnen we niet wachten op hoe het verhaal verder gaat. Gezien de 14 boeken waarop de serie is gebaseerd, is er dan ook nog genoeg content en ruimte voor nog vele seizoenen.

Na jaren komt Netflix met een live action-versie van de Cowboy Bebop anime. Doet Netflix dit goed of slaat het de plank compleet mis?

Cowboy Bebop is een van de meest succesvolle anime-series in het westen. De serie dateert alweer uit 1998 en werd in Nederland uitgezonden op TMF. In totaal besloeg de originele versie 26 afleveringen en kwam er zelfs een film uit. Nu is de serie terug in een live action-versie op Netflix

Dit is de nieuwe Cowboy Bebop

De nieuwe Netflix-versie van Cowboy Bebop gaat over drie premiejagers (Spike Spiegel, Jet Black en Faye Valentine) uit het jaar 2071 die elk nog steeds worstelen met hun problemen uit het verleden. Zo kan hoofdpersoon Spike Spiegel zijn ex en zijn geschiedenis met The Syndicate niet loslaten, heeft Jet familieproblemen en is Faye op zoek naar wie ze nu eigenlijk is.

Het is lastig om een categorie aan Cowboy Bebop vast te plakken, aangezien het verschillende genres in zich heeft. Als ik het dan toch zou moeten proberen is het een noir sci-fi western actiekomedie.

De serie is niet precies hetzelfde als de anime, aangezien Edward niet voorkomt in de Netflix-versie van Cowboy Bebop en Faye Valentine juist weer een veel grotere rol krijgt. Zelf moet ik bekennen dat ik de anime niet gezien heb en dus niet veel vergelijkingen daarmee kan maken in deze review, op wat basisinformatie na. Ik kan de serie dus alleen beoordelen op basis van deze versie (en ja, ik ben een cultuurbarbaar).

Overgangen niet soepel

De opbouw van Cowboy Bebop kun je vergelijken met The Mandalorian. Elke aflevering heeft een eigen plot/avontuur, maar er zit wel een rode lijn in door de persoonlijke verhalen. We hebben bij de Star Wars-serie gezien dat zoiets ontzettend goed kan uitpakken, maar dat is niet helemaal het geval bij de nieuwe Netflix-serie.

Er zit totaal geen overgang tussen een oude en nieuwe episode. Zo eindigt een aflevering, terwijl het verhaal soms nog niet volledig geëindigd is. Daarna start een nieuwe episode zonder enige verwijzing naar het verleden. Je kunt dat alleen doen als het overkoepelend verhaal sterk genoeg is, maar dat is bij Cowboy Bebop niet zo.

Lockdown met Netflix: 10 immens populaire films en series om te kijken

Zoekende

Wat mij vooral opvalt is dat de makers vooral zoekende lijken in wat ze precies willen. Sommige delen van het verhaal zijn goed uitgewerkt, terwijl het op andere vlakken een rommeltje is. De conversaties tussen Spike, Jet en Faye zijn leuk en toveren een lach op je gezicht omdat ze soms nergens over gaan. De chemie tussen de drie is dan ook geweldig en het lijkt alsof je een groep vrienden bij elkaar ziet. Hoe anders is dat bij de verhaallijn van The Syndicate die voorspelbaar, zwak en leeg is.

De makers lijken ook te twijfelen in de regiekeuze. Op het ene moment willen ze alles cartoonisch over laten komen, terwijl ze op het andere moment het echt als een actieserie willen doen lijken. Het zorgt er dan ook voor dat de cameraposities af en toe hoogst ongemakkelijk zijn. Vooral in de latere afleveringen, begin je jezelf er wat aan te ergeren.

Genoeg potentie voor Cowboy Bebop

Dat is zeer jammer, want Cowboy Bebop heeft echt wel potentie als het niet iets anders wordt aangepakt. De sfeer in de show is dan ook prima. De muziek zorgt voor een nieuwe dimensie en sommige plaatsen in de wereld zien er prachtig uit. Echter zijn er ook momenten waarbij je denkt dat scènes zijn opgenomen op het plaatselijke industrieterrein van Waddinxveen, waardoor je niet het gevoel hebt dat je 50 jaar in de toekomst bent waarbij ruimtereizen heel normaal is.

Het zelfde geldt ook voor de excentrieke schurken waar de hoofdpersonages in de series op jagen. De ene is fantastisch uitgewerkt (The Mink), terwijl de ander niet veel voorstelt.

Sinds dit weekend staat Forever Rich op Netflix. Het is een nieuwe Nederlandse original. Maar is die het kijken de moeite waard?

Met Undercover zijn we de laatste jaren verwend door Netflix. Goed, het is natuurlijk niet een 100 procent Nederlandse original voor de streamingdienst, maar het heeft de lat ontzettend hoog gelegd voor andere Nederlandse series en films voor de streamingdienst. Door het succes investeert Netflix nu ook meer in Nederlandse content. Nu kunnen we eindelijk een nieuwe film zien die speciaal is gemaakt voor de streamingdienst: Forever Rich.

Dit is Forever Rich

Forever Rich gaat over de Nederlandse rapper Richie. Hij werkt jaren aan zijn carrière en staat nu eindelijk op het punt van doorbreken. De nacht voor zijn grote succes verandert alles. Zijn horloge wordt gestolen en gaat achter de daders aan, dat maakt het allemaal alleen maar erger. Wat volgt is dat we een klopjacht ziet die de hele nacht doorgaat met een vleugje zwarte komedie.

De rapcultuur is natuurlijk een specifieke cultuur met zijn eigen gebruiken en taal. Het is dan ook niet zo eenvoudig om dat te gebruiken als record voor een film die toch een vrij brede doelgroep kan aanspreken. Regisseur Shady El-Hamus neemt dus zeker een risico.

Dat lijkt echter goed uit te pakken. Forever Rich heeft verschillende lagen. Wellicht lijkt het je misschien een oppervlakkige film over succes en rijkdom, maar er zit een diepere laag in. Hoofdrolspeler Jonas Smulders zei in een eerder interview dat het als het ware gaat om uiterlijke rijkdom en innerlijke armoede. Kijken we niet te vaak naar wat de buitenwereld en juist te weinig naar de mensen om ons heen?

Meerdere lagen

Richie wil een succesvolle rapper worden, maar lijkt daarom alles om zich heen te vergeten. Terwijl wij als kijker zien hoe hij langzaam al het belangrijke verliest is de rapper zelf alleen bezig met zijn carrière. Het is grappig en tragisch tegelijkertijd. Smulders weet met zijn rol in Forever Rich dan ook zeer overtuigend over te komen. Je zou bijna geloven dat hij een ver familielid is van Lil’ Kleine.

Ook de manier van filmen die El-Hamus kiest is erg interessant. Hij weet met zijn beeldkeuze de emotie van Richie nog beter in beeld te brengen. Juist omdat Smulders zoveel in beeld is, moet hij ervoor zorgen dat het niet eentonig wordt en dat lukt hem prima in Forever Rich.

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is Sex Education terug op Netflix. Wij vertellen je of het derde seizoen net zo goed is als de eerste twee.

Hoewel Sex Education als doelgroep jongvolwassene heeft, is de serie bij zeer veel mensen populair. Het is een mix tussen humor en ongemakkelijkheid, maar met een serieuze ondertoon. Juist door die goede mix weet de titel ontzettend te boeien.

Sex Education is ongemakkelijk

Als je de eerste twee seizoenen van Sex Education hebt gezien, weet je dat de serie vol zit met heerlijk ongemakkelijke momenten. De meeste van die momenten zie je vrijwel in het begin bij de intro. Ook in seizoen 3 is het raak, maar een van de meest gênante zul je ergens in het midden van de serie zien. Het is een scène die je nog wel even bijblijft en het brengt poep- en plasgrappen naar een geheel nieuw niveau.

Het leuke aan het nieuwe seizoen van Sex Education is dat wat andere personen wat meer in de spotlight staan. Natuurlijk draait de serie weer om Maeve en Otis, maar zien we eindelijk de achtergrond van de arrogante Ruby terug en leer je haar zelfs begrijpen. Eigenlijk is ze zeer herkenbaar en worstelt ook zij met haar eigen problemen.

Meer Ruby minder Maeve

Waar Ruby ineens aardiger lijkt in Sex Education, wordt Otis juist wat irritanter in de serie. Hij is nog altijd de twijfelkont die we uit de eerdere seizoenen kennen, maar waar hij in het begin wat volwassener was, is hij in het derde seizoen eens wat kinderlijker zonder dat daar een reden voor is. Toch zien we weer het ouderwetse gedrentel tussen Maeve en Otis terug.

Maeve krijgt net zoals in het vorige seizoen weer de nodige morele dilemma’s op haar boordje. Ze worstelt nog steeds met haar het feit dat ze haar moeder heeft aangegeven voor drugsgebruik, waaronder haar jonge halfzusje leidt. Gebeurtenissen op school maken het niet makkelijker. Toch is het personage iets verder naar de achtergrond gepusht.

Groff

Een van de meest boeiende verhaallijnen in het nieuwe seizoen van Sex Education is het verhaal over de familie Groff dat je echt weet te raken. Terwijl Adam het moeilijk heeft met zijn gevoelens voor Eric en het uit de kast komen, heeft vader het lastig om überhaupt gevoel toe te laten in het nieuwe seizoen. De serie weet het zo te draaien dat je nu echt medelijden krijgt met de ooit zo verschrikkelijke schooldirecteur. Zijn ex-vrouw worstelt dan weer met Adam en kan niet echt hoogte van hem krijgen.

Natuurlijk zitten er in het nieuwe seizoen ook weer een aantal nieuwe personages in de serie. Zo is er schooldirecteur Hope en de nieuwe leerling Cal die non-binair is. De twee karakters voegen zeker wel wat toe, maar het zijn vooral de oudere personages die de serie blijven dragen.