Kneiter heftige films die je absoluut niet voor een tweede keer wil kijken

Stuk voor stuk zijn het meesterwerken. Toch is de kans dat we deze films nog een keer gaan kijken niet aanwezig. Eén keer is meer dan genoeg.

Ken je dat gevoel wanneer je zojuist een waar cinematisch meesterwerk hebt gezien en je de film per direct nog een keer wilt zien? Sommige geweldige films blijf je maar kijken. Keer op keer. We schreven eerder over films die flopte voordat ze klassiekers werden. Die films willen we nu ook maar al te graag opnieuw blijven kijken.

Maar soms heeft een film zo’n diepe impact, dat je deze nooit meer wilt zien. Niet per se omdat het een slechte film is. Het kunnen juist meesterwerken zijn. Toch heeft de film iets in je beroerd. Was het verhaal te zielig? De shots te heftig? Of de algehele atmosfeer van de film gewoon té erg?

Deze heftige films wil je absoluut geen tweede keer kijken

Dit zijn een aantal heftige films die we absoluut geen tweede keer willen kijken.

Requiem for a Dream

Deze film met Jared Leto in de hoofdrol volgt hem en zijn vrienden die langzaam maar zeker dieper in een drugsverslaving worden getrokken. Dat klinkt al heftig op zich, maar het is geen onbekend verhaal. Toch is de manier waarop Requiem for a Dream het doet iets dat we nog niet eerder hadden gezien.

Zijn het de compleet normale, alledaagse hoofdpersonen waar je jezelf misschien in herkent? Is het de sfeer van de film die met de seconde grimmiger wordt? De koelkastscene? Het misselijkmakende einde misschien? Of is het de boodschap van de film dat een verslaving iedereen kan overkomen? We zullen het nooit weten, want we gaan deze film nooit meer aanraken.

Bone Tomahawk

Bone Tomahawk is zo’n film die je prima nog eens opnieuw kunt kijken als je een sterke maag hebt. Voor de rest van de kijkers die deze bloederige, western horror al eens hebben gezien, blijft het waarschijnlijk bij die ene keer. Het is oprecht een van de spannendste cowboyfilms ooit met een geweldige cast. En wie zou denken dat horror en western zo goed samen zouden gaan?

Het verhaal volgt het vredige cowboystadje Bright Hope. Daar verdwijnen op mysterieuze wijze een aantal inwoners. Al snel wordt duidelijk dat een groep kannibalistische bergbewoners achter de ontvoeringen zitten. Zonder veel meer uit te leggen kun je wel een beetje verwachten wat voor scenes er in deze film zitten.

Her

Deze film heeft geen losvliegende ingewanden, geen drugsverslavingen, geen hongerige kannibalen. Klinkt best prima, zou je denken. Toch is de kans groter dat we eerder Bone Tomahawk opnieuw kijk dan Her. Deze film met Joaquin Phoenix volgt een vrij realistische toekomst waar AI overal toegepast wordt. Onze hoofdpersoon is eenzaam en besluit een soort Alexa-achtige compagnon te kopen, ingesproken door Scarlett Johansson.

Je voelt hem al aankomen, want onze hoofdpersoon wordt verliefd op deze AI, die alleen als stem bestaat. De film neemt je als kijker mee door de wonderlijke wereld van verliefd zijn en laat je harder dan welke andere film ooit zien hoe hard en bitter al dat wonderlijke kan eindigen. Een kleine troost als kijker is de wonderbaarlijke cinematografie. Mits je die kan volgen door je tranen heen.

Melancholia

Ook deze film heeft eigenlijk geen bloederige scenes. Desondanks overheerst er een ontzettend macabere sfeer. Het einde van de wereld nadert namelijk. Een planeet genaamd Melancholia komt regelrecht op de aarde af. We volgen het personage van Kirsten Dunst en haar zus die allebei op verschillende manieren met dit naderende einde omgaan.

Het is een film uit het verknipte brein van Lars von Trier. Eigenlijk zou iedere film van deze regisseur op dit lijstje passen, maar Melancholia is het meest toegankelijk. Het verhaal laat zien hoe je eigen gemoedstoestand impact heeft op het onvermijdelijke einde. Daardoor heeft de film een filosofische ondertoon. Blijf je glashard ontkennen tot de laatste adem of ontvang je het einde met open armen? Er zijn weinig andere films die ons zo misselijk maken met filosofische vraagstukken en een existentiële crisis.

The Pianist

Een film over de Tweede Wereldoorlog nadert al snel de categorie ‘nooit meer een tweede keer kijken’. Al helemaal als het verhaal over de Holocaust gaat. The Pianist is een deprimerende en emotioneel slopende film over een Pools gezin dat naar een concentratiekamp wordt gestuurd. Alleen een van de zoons, gespeeld door Adrien Brody weet onder te duiken.

De rest van de film zit vol met hartverscheurende moment, gebaseerd op een misselijkmakende hoofdstuk uit onze geschiedenis. Het stelt jou als kijker ook een cruciale vraag: wat zou jij doen om te overleven?

The Machinist

Een goede acteur weet jou als kijker mee te slepen in het verhaal. Maakt de acteur je boos of juist verdrietig? In het geval van The Machinist krijg je vooral een gevoel van medelijden. En niet alleen voor het personage zelf, maar ook voor de acteur zelf: Christian Bale. Voor deze rol als slapeloze fabrieksmedewerker viel hij ongezond veel af. Hij is slechts een geraamte van wat een mens hoort te zijn. En dat is precies waar The Machinist over gaat.

De hoofdpersoon heeft al een jaar niet geslapen en gaat daardoor dingen zien die er niet zijn. Alles straalt ongemak en medelijden uit. Zeker als halverwege het verhaal er een heleboel vreemde dingen gaan gebeuren. Nog nooit hebben we zo hard gehoopt dat het uiterlijk van een acteur CGI was.

Soms wil je een film geen tweede keer kijken omdat die gewoon niet heel goed was. Dat was het geval bij sciencefictionfilm Rebel Moon. Gelukkig hebben wij zat alternatieven voor je:

Wie Rebel Moon niet kan verdragen wil deze sciencefictionfilms op Netflix een kans geven

Onderwerpen

• films
• heftig
• streamen
• The Machinist